Strona:K. Wybranowski - Dziedzictwo.djvu/101

Potem ten ktoś przybiega zdyszany i błaga, żeby tej historji nie wierzyć, że niema w niej ani źdźbła prawdy. No, niech pan powie, czy to nie można zwarjować...
 — Gdyby pani była we mnie zakochana.
 — E..., z panem nie można poważnie rozmawiać.
 — Można. Niech pani powie, co panią w tem wszystkiem uderza.
 — Pytam, kto pan jest, kto jest ten człowiek, którym się tak wszyscy interesują, o którym te same osoby mówią takie sprzeczne rzeczy. Musi pan mieć szczególny dar budzenia w ludziach raz szacunku i uznania, innym razem ślepej nienawiści.
 — To nie dar, to sytuacja.
 — Ja sama na sobie się przekonałam, że pan ma dar doprowadzania ludzi do wściekłości. I wtedy, kiedy mi pan publicznie mówił, że jestem głupia...
 Twardowski chciał protestować. Nie dopuściła go do słowa.
 — Niech się pan nie zapiera, mówił pan. Wtedy właśnie, powiadam, jak na złość, ludzie zaczęli wysławiać pańską mądrość. No, i niech pan powie, jak ja wyglądałam?... Czy pana dziwi, żem się wściekała ze złości?
 Mówiła z udaną powagą i zakończyła wybuchem śmiechu.
 — Ale ja jestem święta dziewczyna. Wszystko to panu zapomniałam i teraz kłócę się z głupcami, którzy na pana wygadują różne obrzydliwości.
 Twardowski był uszczęśliwony, że ma takiego obrońcę.
 A jak pani przyjęła historję o mnie i o pani Brzozowskiej
 — Byłam wściekła. Kozienieckiemu powiedziałam, że jest głupiec. Ach!...
 Ugryzła się w język.
 — Nie popełniła pani żadnej niedyskrecji. On sam mi się przyznał, że pani to opowiadał.
 Spojrzała nań zdziwiona.
 — On nie jest taki zły — rzekł Twardowski. — Okłamał go ktoś, komu wierzył. I gdy się dowiedział, że to kłamstwo, zaraz przyszedł sprostować. Ale pani temu od początku nie wierzyła...
 — Powiedziałam mu, że pani Brzozowska mogłaby się na pana obrazić tylko wtedy, gdyby pan był za mało agresywny.
 Tę niemoralną opinję panna Wanda wygłosiła z całym spokojem. Natychmiast wszakże dodała z wyrazem surowej powagi:
 — Ale o to nie posądziłby pana nikt, kto widział, jak pan z nią flirtował u nas na czwartku.
 Zamilkła na chwilę, poczem rzuciła:
 — Poco pan chodził do niej na obiad?
 Gdyby kto inny zadał mu to niedyskretne pytanie, czułby się dotknięty. W tym wypadku ucieszyło go, że dziewczyna przywłaszcza sobie prawo wdawania się w jego stosunek do innych kobiet.
 Popatrzył na nią uśmiechnięty i rzekł:
 — Z ciekawości.
 — Piękna ciekawość!
 — Nikomubym nie powiedział, o co mi chodziło. Ale pani powiem, bo jestem pani wdzięczny, że to panią interesuje.
 Dziewczyna się zarumieniła.
 — Rozmawiając z panią Brzozowską u państwa w salonie, instynktownie odczułem, że szukała ona znajomości ze mną z jakimś ukrytym zamiarem,

99