Strona:K. Wybranowski - Dziedzictwo.djvu/129

 — Jaka szkoda tych ludzi. Tacy mili, tacy kulturalni. I co ta biedna dziewczyna zrobi?...
 Jaka dziewczyna? zapytał Twardowski.
 — A no panna Czarnkowska.
 — Jakto co zrobi?
 — Teraz została bez majątku...
 — Więc co?
 — Pan myśli, że to tak łatwo pannie bez majątku wyjść zamąż? — i to pannie z tej sfery, przyzwyczajonej do takiej wysokiej stopy życia?...
 — Z reguły ma pan słuszność! No, dowidzenia. Mnie pilno.
 Wrócił do swego automobilu, do banku nie poszedł, tylko kazał jechać do państwa Czarnkowskich.
 — Pana niema w domu — rzekł mu służący we drzwiach — a pani jest cierpiąca.
 — Panienka jest? Proszę spytać, czy mnie przyjmie.
 Służący wrócił z wiadomością, że panienka prosi.
 Panna Wanda była blada, miała zaczerwienione oczy, ale Twardowski w jej postawie i wyrazie twarzy odczuł spokój i nawet pewność siebie.
 — Zastał mię pan, obmyślającą plany na przyszłość...
 Twardowski milczał. Oczyma tylko zapytywał, jakie plany.
 — Trzeba wziąć się do pracy i zacząć zarabiać na chleb.
 — Pani?...
 — Pan myśli, że nie będę umiała? Zobaczy pan.
 Widać było, że zrobiła już jakieś postanowienie. Twardowski patrzył na nią zachwycony. Ma charakter, myślał, i to nie byle jaki.
 — Więc to prawda? — zapytał.
 — Tak. Jesteśmy zrujnowani.
 — Jak to się stało? — Tatko ulokował cały majątek w udziałach kopalni złota, i to przedsiębiorstwo zbankrutowało.
 Twardowski zdrętwiał.
 — Kopalni złota?... zapytał. — W Afryce?... Tygela River Gold Co.?
 — Pan to wie...
 — Teraz wiem jeszcze jedno, że jestem największym osłem na świecie.
 Dziewczyna patrzyła nań zdumiona.
 — Mogłem was od tego uratować...
 — Nic nie rozumien — rzekła.
 — Później pani wytłumaczę. Pan Czarnkowski niedawno sprzedał swój majątek ziemski?
 — Tak.
 — Culmerowi?
 — Tak.
 — Który kupił go dla syna?
 — I to pan wie?
 — I całą gotówkę włożył w te kopalnie złota.
 — Tak.
 — Tymczasem okazało się, że tam było wszystko: był zarząd, była kopalnia, tylko złota nie było. Kompanja zawiesiła wypłaty, prezes jej i dyrektorzy ulotnili się, i wszystkie wkłady przepadły.
 — Widzę, że pan o wszystkiem wie dokładnie.

127