Strona:K. Wybranowski - Dziedzictwo.djvu/139

Turnera i zacznę z nim rozmawiać o jego hobby; drugą, gdy będę patrzył, jak sir Joseph wędruje w kajdankach do Dartmoor.
 Twardowski listy młodego Culmera przeważnie sfotografował.
 Zadowolony ze swej wyprawy londyńskiej po ośmiu dniach był już spowrotem w Warszawie.
 Na stacji czekał go Michał, który zabrał jego ręczne rzeczy i kwit od bagażu, meldując, że w automobilu czeka panna Czarnkowska. Przyśpieszył kroku.
 — Mam nadzieję, że się pan nie gniewa na mnie za zaproszenie się do pańskiej limuzyny — rzekła na przywitanie.
 — Nie śmiałem marzyć o takiej niespodziance — odparł, całując ją w rękę.
 Rzuciła Markowi adres Twardowskiego, a gdy ten chciał ją poprawić, zamknęła mu dłonią usta.
 — Pojadę do pana, bo mam dużo do opowiedzenia.
 W drodze zdążyła mu tylko powiedzieć, że wykonała ściśle jego instrukcję, że ojciec nic nie wie i nic nie przedsiębierze, że jednak przybraną matkę musiała we wszystko wtajemniczyć; ale ta przysięgła, że nic ojcu nie powtórzy.
 Drzwi im otworzył Grzegorz. Dobry służbista nie okazał najmniejszego zdziwienia, zobaczywszy pana w tak efektownem towarzystwie.
 — Kto jest ten straszny człowiek? — zapytała szeptem, gdy się znaleźli sami.
 — To Grzegorz. Wśród mej służby, która jest dobra, on jest najlepszy. Muszę pani go przedstawić.
 Zadzwonił. Wszedł Grzegorz i stanął w pozycji.
 — Grzegorzu — rzekł Twardowski — zawiadamiam cię, że panna Wanda Czarnkowska jest moją narzeczoną. Tymczasem masz nie mówić o tem, nikomu.
 — Rozumiem.
 Pochylił się nisko przed dziewczyną i pocałował ją w rękę.
 — Mam makryć na dwie osoby? — zapytał z powagą.
 Twardowski spojrzał nieśmiało na Wandę.
 — Na dwie — odpowiedziała. — Zatelefonuję do domu, że nie będę na obiedzie.
 Grzegorz wyszedł.
 On nie jest tak straszny, jak mi się w pierwszej chwili wydało. Ma coś poczciwego w oczach. Ale jaki on musi być silny!
 — O, tak — rzekł Twardowski. — Niósł raz w powietrzu za kołnierz dwóch ludzi: Culmera i jego przyjaciela. I wrzucił ich, jak kuferki, do automobilu.
 — Culmera? kiedy?
 — To było już dawno, za życia mojego stryja. Później to pani opowiem.
 — Widzę, że strasznie dużo mam do usłyszenia od pana... Ale jest jedna rzecz. Teraz, gdy Grzegorz wie, że jesteśmy narzeczeni, czy to wypada, żebyśmy przy nim byli na pan i pani? Musimy sobie mówić: ty.
 — Niczego więcej nie pragnę.
 — I zaczniemy to zaraz, żeby się wprawić, bo to będzie trudne.
 Twardowski niebardzo podzielał tę obawę.
 Zdjęła futro i kapelusz, usadowiła się wygodnie i rozpoczęła długi raport o tem, co się działo w Warszawie podczas nieobecności Zbigniewa. Opowiedziała mu o swojej rozmowie z rodzicami w dniu jego wyjazdu, o zwierzeniach

137