Strona:K. Wybranowski - Dziedzictwo.djvu/149

 Ton ironiczny niebardzo się Culmerowi udawał. Mimo robionych przez niego wysiłków, zdenerwowanie jego było widoczne.
 — Żeby nie tracić czasu na próżne spory — odrzekł Twardowski — przeczytam panu bardzo interesujący dokument.
 Wyjął z teki i przeczytał m u całą rozmowę w pociągu, poprzedziwszy ją swoim komentarzem.
 Culmerowi zrobiło się zimno. Zdobył się jednak jeszcze na dalsze próbowanie ironji:
 — Ten utwór także świadczy o bogatej fantazji jego autora.
 — A czy to także utwór fantazji?
 Tu Twardowski wyjął z teki fotografję listu i, trzymając ją mocno w obu rękach przed oczyma Culmera, mówił:
 — Niech pan czyta... Poznaje pan charakter pisma... Czy będzie pan próbował kwestjonować i ten dokument?...
 Culmer opadł bezwładnie w fotel.
 — Panie, kto pan jest?
 Twardowski się uśmiechnął.
 — Już trzeci raz w Warszawie słyszę to pytanie. Odpowiem to samo, co za drugim razem.
 Zmienił nagle ton i, patrząc Culmerowi w oczy, wybijał mocno wyraz po wyrazie:
 — Jestem synowcem Alfreda Twardowskiego i załatwiam rachunki stryja z jego “drogim przyjacielem,” panem Henrykiem Kulmerem.
 Culmer był jak piorunem rażony. Po długiem milczeniu zawołał:
 — Czego pan chce?... Co pan ma zamiar zrobić?
 — Przedewszystkiem mam zamiar odebrać dla pana Czarnkowskiego jego majątek.
 — Odebrać? Ja go kupiłem i jest moją legalną własnością.
 — To nic nie szkodzi. Pan go odda.
 — Jakto odda? Czy pan Czarnkowski ma pieniądze, żeby go odkupić?
 — Pan go odda bez pieniędzy. Pan Czarnkowski musi wrócić do swego majątku bez straty.
 Culmer wybuchnął śmiechem szyderczym, do którego zdenerwowanie domieszało coś ze śmiechu warjata.
 — Jeżeli pan tego nie zrobi — rzekł spokojnie Twardowski — będziemy mieli interesujący proces, bardzo interesujący... Dziennikarze będą nam wdzięczni.
 Culmer zaczął ciężko oddychać.
 — Więc ja mam Czarnkowskiemu podarować całą sumę, którą mu wypłaciłem przy kupnie Zbychowa? Przecież to rabunek!
 — Nie, panie, to tylko naprawienie krzywdy. Zresztą zostanie panu i pańskiemu synowi połowa tej sumy, mianowicie prowizja, wzięta przez niego od Stuarta.
 — Ja tego nigdy nie zrobię!
 — Zrobi pan dobrowolnie, czy nie?
 Schował do teki papiery, zamknął ją i położył na krzesełku.
 — Niech pan nie myśli — dodał — że dokumenty, które panu pokazałem, są jedynemi. Są tu jeszcze inne, które będą zaprodukowane przed sądem.
 Tonący Culmer gotów był uchwycić się wszelkiej deski, choćby to była najcieńsza listewka.

147