Strona:K. Wybranowski - Dziedzictwo.djvu/157

 — Długoś pan tak leżał?
 — Bo ja wiem. Mnie się zdawało, że ze sto lat. Przyszedłem tu o pół do dziewiątej.
 — To tylko półtorej godziny.
 — Tylko! Chciałbym, żeby mój najgorszy wróg tego spróbował.
 Jasno, bez widocznego krętactwa opowiedział całą historje. Zeznał, że jest z zawodu ślusarzem, i to bardzo zdolnym; że, nie mogąc ciężko pracować, wziął się do lżejszego zajęcia: został mieszkaniowym złodziejem. Ułatwiła mu to znajomość radzenia sobie z zamkami.
 — Wzywano mię często — mówił z uśmiechem — do otwierania trudnych zamków: później otwierałem bez zaproszenia.
 I ten zawód zaczął mu się przykrzyć, zwłaszcza, że podupadał na zdrowiu. Toteż ucieszył się, gdy jeden z jego przyjaciół zapoznał go z pewnym panem, który powiedział, że ma dla niego łatwą robotę, która będzie dobrze zapłacona.
 Tu przerwał i zawahał się.
 — Cóż to za robota? — zapytał Twardowski.
 — To pan jest pan Twardowski, prawda? — odpowiedział były ślusarz pytaniem.
 — Tak.
 — To, co mam mówić, dotyczy tylko pana.
 Wskazał okiem na Grzegorza, jako na niepotrzebnego.
 — Proszę wszystko mówić do nas dwóch.
 — Dobrze. Otóż ten pan mi powiedział, że pan Twardowski bałamuci mu żonę, która chodzi do niego na noc. Chcąc się zemścić na nich, kazał przygotować sobie gramofonik z zegarowym przyrządem i nagadał dla nich płytę z okrutnem wymyślaniem. Zegarek nastawi się na nocną godzinę — chodzi tylko o to, żeby ktoś wstawił gramofonik pod pańskie łóżko. Ogromnie mi się ta zemstą podobała, bo to niezły figiel.
 — Któż to jest ten pan? — jak się nazywa?
 — Kozieniecki.
 Twardowski szeroko usta otworzył.
 — Gdzie mieszka?
 — Tego nie wiem, bośmy się spotykali u mego przyjaciela.
 — A jak wyląda?
 — Straszna małpa: mały, z dużym łbem, z gębą, która się może przyśnić. Nie dziwię się, że żona go zdradza. Dziś przypędził do mego przyjaciela z obandażowaną głową. Żona go zdzieliła, gdy jej robił wymówki. Powiedział, że nie można dłużej zwlekać, bo pan jutro wyjeżdża na jakiś czas. I dziś dobry dzień, bo pana od ósmej nie będzie w domu, a na noc napewno przyjdzie jego żona pożegnać się z panem.
 Twardowski wymienił spojrzenie z Grzegorzem.
 — Jakóbek! — szepnął służący i wybiegł z pokoju.
 Za chwilę wrócił z gramofonem. Przystawił go Twardowskiemu do ucha...
 — Tik tak, tik tak — słychać było zegarek.
 Odwrócił gramofon dnem do góry: dno było przymocowane nowemi śrubkami.
 Postawił gramofon na stoliku i znów zniknął. Wrócił, niosąc skrzynkę z narzędziami. Usiadł naboku i zaczął odkręcać śrubki.
 — Wszystko byłoby poszło dobrze — mówił dalej niedoszły wykonawca

155