Strona:K. Wybranowski - Dziedzictwo.djvu/160

 — Nic, proszę pana.
 — Wyglądasz, jakbyś siedem wsi spalił.
 — Pan myśli, że to przyjemnie patrzeć na to, co się dzieje. Polują na pana jak na zwierzynę.
 — Ale nie upolowali. Poczciwy Piorun dobrze się znalazł.
 — Mówiłem panu, że on się przyda. A tego złodzieja to pan puścił.
 — On się też przyda. Będzie uprzyjemniał czas Kulmerowi.
 — To prawda. Strasznie się odgrażał, gdym go wyprowadzał przez bramę. Mnie się zdaje, że on wyciągnie z nich sporo pieniędzy.
 — Życzę mu powodzenia. Lepiej, żeby to robił, niż żeby okradał mieszkania. Pierwszy raz w życiu popieram szantaż. A szkoda ich — to zdolni ludzie. Ta historja z uwiedzioną żoną i z zemstą przez gramofon mogłaby figurować w najnowszej farsie. Nie podejrzewałem Kulmera o taką fantazję. A może to Jakóbek taki utalentowany.
 — Ale skąd, proszę pana. Jakóbkowi przyszło do głowy przybrać nazwisko pana Kozienieckiego?
 — To jest także załatwienie rachunków.
 Stojący przy ścianie naprzeciw biurka zegar empirowy wybił godzinę dwunastą.
 — Teraz zaczyna się tragedja — rzekł, śmiejąc się szyderczo, Twardowski.
 Zarządził, żeby samochód zajechał przed pierwszą, a sam czekał na wiadomość od Osieckiego.
 Zbliżała się pierwsza, a wiadomości nie było. Zaczął się już niecierpliwić. Wreszcie rozległ się dzwonek u drzwi, i wpadł zdyszany Osiecki.
 — Wszystko załatwione! — zawołał triumfująco. — Pan Czarnkowski napowrót figuruje w hipotece jako właściciel Zbychowa.
 — Kto stawał z ramienia Kulmera?
 — On sam stanął. Widać rozmyślił się: wolał nie powiększać sobie kosztów. Ależ, panie, jaka to ruina! Gdzie się podział te n wielki, pyszny Kulmer! Quantum mutatus... A jakie żydzisko z niego wylazło!
 Twardowski podziwiał poetycki wybuch w spokojnym zazwyczaj Osieckim. Ten wszakże natychmiast wrócił do swej roli.
 — Koszty poniosłem zgodnie z danem mi przez pana poleceniem ze złożonej u mnie gotówki. Wynoszą one...
 — Pomówimy o tem później. Teraz się śpieszę — spóźniłem się na śniadanie.
 Osiecki pożegnał się i wyszedł z miną człowieka, który miał jedną z największych przyjemności w swojem życiu.
 U Czarnkowskich czekano niecierpliwie. Jeszcze nie byli pewni, że sprawa dobrze się skończy, że stanie się ten cud, jak mówili. Tylko Wanda nie miała żadnych wątpliwości.
 — Będzie tak, jak on powiedział — mówiła spokojnie do ojca.
 Wszedł Twardowski, przepraszając za spóźnienie.
 — Wszystko dobrze — rzekł do Czarnkowskiego.
 — Jakto dobrze?
 — Pół godziny temu wrócił pan do księgi hipotecznej Zbychowa jako jego właściciel. Kulmer sam stanął u rejenta i akt podpisał.
 Czarnkowski zachwiał się na nogach, padł na fotel.
 — Co?... jak?.. jak to się stało?...
 — Odsprzedał panu Zbychów, nie dostawszy ani grosza.
 Zapanowała cisza. Czarnkowski siedział w fotelu i płakał.

158