Strona:K. Wybranowski - Dziedzictwo.djvu/183

panią Czarnkowską z księdzem. Dziewczyna, idąc obok niego, głośno myślała:
 — Mamusia tak traktuje tego księdza, jakby go znała oddawna...
 — Słyszała wiele o nim ode mnie — objaśnił ją Twardowski.
 Spojrzała mu w oczy, jakby chcąc się więcej dowiedzieć, ale Twardowski dorzucił tylko:
 — Ten ksiądz to duży człowiek.
 Doszli do automobilu. Za chwilę zbliżyła się pani Czarnkowska z proboszczem, który na zaproszenie Twardowskiego obiecał przybyć nazajutrz na obiad.
 Parę ostatnich kilometrów przejechali w milczeniu. Wanda ukradkiem spoglądała na matkę i myślała z widocznym wysiłkiem. Nie spostrzegły się obie, jak automobil stanął przed domem.
 Twardowski sam poprowadził panie na górę do ich pokoi i objaśnił im ich rozkład.
 — Za chwilę przyniosą rzeczy pań — rzekł — przyjechały one tuż za nami.
 Wyszedł, zostawiając je w buduarze.
 Wanda posadziła przybraną matkę na szezlongu i sama usiadła przy niej. Popatrzyła jej w oczy i rzekła:
 — Mamusiu, czy mogę cię o jedną rzecz zapytać?
 — Słucham.
 — Dlaczegoś ty była zawsze dla mnie, jak rodzona matka? dlaczegoś mnie tak kochała?...
 Pani Czarnkowska, zaskoczona tem nieoczekiwanem pytaniem, chwilę milczała. Wreszcie odpowiedziała cichym głosem:
 — Dziecko, przecie ty jesteś córką mojej biednej, kochanej siostry.
 — Rozumiem.
 Rzuciła się przybranej matce na szyję.
 — Mamusiu, mamusiu, jaka ty byłaś nieszczęśliwa!...
 Pani Czarnkowska patrzyła na nią z przestrachem.
 — Tyś tatka nie kochała, tyś kochała tamtego...
 — Czy on był taki, jak Zbigniew?
 To pytanie dodało pani Czarnkowskiej odwagi. Zdobyła się na odpowiedź:
 — Zbigniew bardzo podobny do niego.
 — Toś musiała go kochać.
 Temi słowy córka Czarnkowskiego po jego śmierci dała absolucję jego owdowiałej żonie.
 Po obiedzie, przy którym rozmowa toczyła się o doktorze Zemle i o księdzu Rybarzewskim, pani Czarnkowska, powołując się na zmęczenie, poszła do siebie na górę, a Twardowski z Wandą pozostań w hallu.
 Nie chcąc, ażeby panie wchodziły, wieczorem do bibljoteki, nie kazał jej oświetlać, kawę zaś kazał stale podawać w “sieni.”
 Zaraz po oddaleniu się pani Czarnkowskiej Wanda zwróciła się do narzeczonego.
 — Teraz musisz mi powiedzieć wszystko o mojej mamusi i o twoim stryju.
 Twardowski oniemiał.
 — Nie bój się — rzekła — ja wiem, że mamusia kochała twojego stryja i jako żona mego tatka była bardzo nieszczęśliwa. Domyśliłam się tego i jej

181