Strona:K. Wybranowski - Dziedzictwo.djvu/184

to powiedziałam, a ona nie zaprzeczyła. Tego tylko nie wiem, dlaczego, kochając twego stryja, była żoną mego tatka. Jej o to pytać nie mogłam, więc ty mi musisz powiedzieć.
 Widział, że niema wyjścia. Zresztą, jeżeli dziewczyna wiedziała tyle, lepiej było, żeby wiedziała wszystko. Opowiedział jej więc całą historję w postaci jaknajmniej drastycznej.
 Dziewczyna słuchała chciwie, wkońcu zaś rzekła:
 — Więc ona aż do spotkania się z tobą żyła w przekonaniu, że ukochany przez nią człowiek był dotknięty obłędem?...
 — Tak.
 — I dopiero od ciebie dowiedziała się, że to jest kłamstwo? że wszystko zmyślił Culmer?... Boże, jakie to okropne!
 Zamilkła. Otwarła szeroko oczy; na twarzy jej malowało się przerażenie.
 — Gdybym ja uwierzyła temu, co o tobie mówiono...
 Rzuciła mu się na szyję.
 — Nie! nie! jabym nigdy nie uwierzyła! Nigdy!...
 Tuliła się do niego cała drżąca. Bezskutecznie usiłował uspokoić ją pocałunkami.
 — Ja od ciebie nie uciekłam... i nie pójdę od ciebie nigdy... choćbyś był najgorszy dla mnie. Ale ty?...
 — Nie wierzysz we mnie?...
 — Ja? w ciebie?... Niema nic na świecie, coby mogło moją wiarę zachwiać. Ale... ale jeżeli ciebie stracę? Ja już nie będę mogła żyć!
 — Dlaczegóż masz mię stracić?
 — Ja wiem, że to nie ma sensu, ale znów się boję o ciebie...
 — Bądź spokojna, kochanie — mnie już nic nie grozi.
 Drzwi się uchyliły, i wpadł Piorun.
 Z oznakami szalonej radości rzucił się ku panu i z widoczną rozkoszą przyjmował jego pieszczoty. Twardowski wskazał m u Wandę.
 — Przywitaj swoją panią. Rozumiesz, to twoja pani.
 Pies zwrócił się do niej i położył łeb na jej kolanach. Twarz dziewczyny rozjaśniła się.
 Wzięła łeb Pioruna w swe ręce, przytuliła do twarzy i pocałowała.
 — Co ty robisz, Wandeczko? — zawołał Twardowski.
 — To za ten gramofon — odpowiedziała. — Gdyby nie on... Boże, ja o tem myśleć nie mogę!...
 — Nie trzeba myśleć o tem — rzekł Twardowski. — Nie trzeba, kochanie. Wiele strasznych rzeczy mogłoby nas spotkać, gdyby.. gdyby nie to, że nas nie spotkały. Trzeba iść przez życie i walczyć z wiarą w zwycięstwo, a zwycięstwo przyjdzie. Ja nie jestem z tych, którzy są bici... Mam pewność, że prędzej czy później zwyciężę.
 Wpatrzyła się w niego: widział w jej oczach, że pod wpływem słów jego i w nią wiara wstępuje. Twarz jej zaczęła się rozjaśniać.
 — Wiesz, mamusia, gdy się dowiedziała, że mam być twoją żoną, powiedziała: “Będziesz szczęśliwa za siebie i za mnie.”
 Odprowadził ją do drzwi jej pokoju, i żegnając się z nią, spostrzegł, że u pani Czarnkowskiej jeszcze się świeci...

182