Strona:K. Wybranowski - Dziedzictwo.djvu/189

 — Bo życie jest mniej trzeźwe, niż wam się zdaje.
 Ksiądz wytrzeszczył oczy. Od początku uważał Twardowskiego za najtrzeźwiejszego człowieka na świecie.
 Gospodarz napełnił wypróżnione kieliszki i zadzwonił na Antoniego. Kazał podać kawę w bibljotece i przynieść nową butelkę wina.
— Niech ksiądz patrzy na doktora — mówił. — Męczy go pytanie, dlaczego moja narzeczona spać nie może, i na trzeźwo, nie umie znaleźć odpowiedzi. Ale możeby ją znalazł, gdyby wypił trochę...
 — Alkohol tylko osłabia zdolność myślenia — zaoponował doktór.
 — Niezawsze, nie o wszystkiem... Ale wy nic nie pijecie...
 Znów zmusił ich do wysuszenia kieliszków i znów ponalewał.
 Ksiądz mu się przypatrywał z rosnącem zdziwieniem.
 — Pnni Czarnkowska — rzekł Twardowski — chce już tu pozostać. Powiedziała żartem, że jeżeli będę chciał jej się pozbyć, to zostanie babą przy tutejszym kościele.
 Ksiądz smutnie się uśmiechnął.
 — Biedna kobieta — rzekł pocichu.
 I dodał głośno:
 — Dlaczegóżby pan chciał jej się pozbyć?
 — Jej nie... — mówił powoli Twardowski. — Ale gdyby nie wzgląd na nią, narzeczoną moją wywiózłbym dzisiaj.
 I ksiądz i doktór szeroko otworzyli oczy. Twardowski mówił dalej:
 — Ona tu nigdy spokojnie spać nie będzie. To dom niepokoju i rozpaczy. Jest zbyt wrażliwa i nie umie się przeciw niemu bronić...
 Antoni zawiadomił, że kawa podana.
 — Chodźmy do bibljoteki — rzekł gospodarz i poprowadził gości.
 Przed kominkiem, w którym ognia nie było, stała na stoliku kawa i butelka wina.
 — Za wiele światła — rzekł Twardowski.
 Poprzykręcał elektryczność, zostawiając tylko jedną lampę nad kominkiem. Oświetlała ona ich stolik, zostawiając resztę sali w mroku. Nalał kieliszki i swój podniósł wgórę.
 — Wypijcie ze mną zdrowie mej narzeczonej. Zapewniam was, że ona na to zasługuje i że tego jej potrzeba w tej chwili.
 Wypili do dna i usiedli dokoła stolika.
 — Jak wiecie — mówił dalej — w tym pokoju biedny mój stryj ciągle przebywał przez ostatnie dziesięć lat swego życia. Chodził po nim, jak więzień po celi, miotany niepokojem i rozpaczą, chodził wielkiemi krokami tam i spowrotem, tam i spowrotem...
Ksiądz i doktór zasępili się. Odżyły w nich smutne wspomnienia.
 — Pijcie! — zawołał gospodarz — to jego wino. Gromadził je dla przyjaciół, którzy pić mogą i umieją... On was obu kochał i cieszyłby, się, widząc was tu razem...
 Posłusznie pili w milczeniu, a on ciągle dolewał.
 Antoni uchylił drzwi, wpuścił Pioruna i sam zniknął. Pies, jakby szanując milczenie obecnych, ułożył się spokojnie u nóg pana. W bibljotece zaległa cisza... Nie dochodził do niej najmniejszy szmer ani zwewnątrz domu, ani ze świata...
 Nagle przerwały ciszę wypowiedziane półgłosem słowa doktora:
 — Ktoś jest w tym pokoju...
 — Prócz nas niema nikogo — odparł Twardowski.