Strona:K. Wybranowski - Dziedzictwo.djvu/193

i myślał tylko o tem, jak go rozproszyć. Przysunął się z fotelem do niej i, biorąc ją za rękę, rzekł:
 — Nic mi już teraz nie grozi. Najgorszy mój wróg nie żyje. Pocóż więc się niepokoić?...
 — Tak — odparła — jego się już nie boję... Ach, jak jabym chciała nikogo i niczego się nie bać, tylko...
 — Tylko?...
 — Ciebie.
 — Myślałem, że żartujesz, gdyś mówiła, że mnie się boisz.
 — Wtedy może trochę żartowałam, ale teraz nie. Nie martw się: mnie z tem dobrze. Życie jest takie straszne, że tylko z tobą mogę pójść przez nie... Boś ty mocny, bardzo mocny. Ale twoja moc budzi lęk we mnie...
 Zdawało mu się, że rozumie stan jej duszy.
 — Broniłaś mię dziś wobec proboszcza. Więc naprawdę uważasz, że miałem prawo zabić Culmera?
 — Nie pytaj mnie o to. Ja nie chcę zastanawiać się, czyś miał prawo czy nie. Wszystko, co zrobisz, będzie dla mnie dobre, i zawsze cię bronić będę. Gdybyś nawet mnie co złego zrobił...
 Pochylił się ku niej, objął ramieniem i zaczął całować jej czoło, oczy, usta...
 — Ja... tobie... co złego?... Dziecko, dziecko, ty nie wiesz jeszcze, jak ja cię kocham... A ja już wiem, jak ty mnie kochasz: zrozumiałem, gdyś broniła mnie jako mordercę.
 Tuliła się do niego, czuł drżenie całego jej ciała.
 — A ksiądz Rybarzewski miał słuszność — szeptał jej do ucha.
 Odsunęła się nagle i spojrzała mu w oczy.
 — Miał słuszność — rzekł głośno. — Ja taksamo, jak on, myślę. Mógłbym zabić Culmera czy innego łotra w walce o swe życie lub w czyjejś obronie, ale tak na zimno, z rozmysłem...
 — Więc?...
 — Nic o tem zabójstwie nie wiem i nie domyślam się nawet, kto jest jego sprawcą.
 Patrzyła nań szeroko otwartemi oczyma. Pierś jej się wzdęła i odetchnęła, jakby spadł z niej wielki ciężar. W oczach ukazały się łzy, padła bezwładnie w głąb fotela i zakryła sobie twarz dłońmi.
 Twardowski usiadł na poręczy i pochylił się nad nią.
 — Teraz już mnie się nie boisz, prawda?...
 Podniosła ku niemu twarz, na której poprzez łzy ukazał się ledwie dostrzegalny uśmiech.
 — Boję się — szepnęła — ale inaczej.
 — A jednak — rzekł po chwili — jaki ja byłem szczęśliwy, słuchając twej obrony!... Ona cię więcej kosztowała, niż ci się zdawało. Starałaś się rozumować na moją korzyść, ale w głębi twej duszy cywilizowanych pokoleń. One są silniejsze od wszelkiego rozumowania... Tylko twoja miłość dla mnie mogła je przemóc. Tak, moje życie, umiesz kochać!
 — A ty?...
 Nic nie odpowiedział, tylko usta swoje do jej ust przycisnął...
 — Ktoś tu jest w pokoju — wyszeptała Wanda i odsunęła się od niego.
 W hallu nie było nikogo.
 Dziewczyna rozglądała się zdziwiona i niespokojna.

191