Strona:K. Wybranowski - Dziedzictwo.djvu/195

 Ksiądz się zagłębił w artykule. Doczytał go do końca i, odkładając nabok gazetę, rzekł spokojnie:
 — Tak, to niegodne. Nie wolno tak kłamać. Nie rozumiem nadto powodu: wszak nie należą do jego przyjaciół...
 — Powód?... — zawołał z wściekłością Twardowski. — Nikczemne tchórzostwo! Ponieważ pisali przeciwko niemu, więc boją się, żeby nie oskarżono ich o moralny przynajmniej udział w zabójstwie, i ratują się wychwalaniem łotra...
 Zadzwonił — wszedł Antoni.
 — Powiedz Markowi, żeby za pół godziny był gotów. Jadę do Warszawy.
 — Może lepiej — zauważył ksiądz z prośbą w głosie — żeby się pan teraz tam nie pokazywał...
 — Muszę — odrzekł — inaczej wszystko mi popsują.
 — Zabierz mię ze sobą — prosiła Wanda.
 — Nie, kochanie, nie będę miał tam chwili czasu dla ciebie. Cóźbyś robiła sama w mieście? Dziś wieczorem wrócę.
 Pożegnał się i poszedł przygotować się do drogi.
 Ledwie się drzwi za nim zamknęły, panna Czarnkowska zaatakowała proboszcza:
 — Zdaje mi się, że ksiądz od wczoraj zmienił zdanie.
 Ksiądz popatrzył na nią.
 — Tak jak pani — odrzekł spokojnie.
 — Ja co innego. Ja z nim wczoraj cały wieczór rozmawiałam.
 — A ja cały wieczór o nim myślałem.
 — Cóż wy rozmawiacie jakiemiś zagadkami — wtrąciła się pani Czarnkowska. — Nic nie rozumiem.
 — Ksiądz proboszcz — objaśniała dziewczyna — był wczoraj przekonany, że zabójstwo Culmera to dzieło Zbigniewa, i surowo go sądził.
 — A panna Wanda — uzupełnił proboszcz — w tem samem przekonaniu zawzięcie broniła narzeczonego.
 — To wy myślicie — zapytała zdziwiona kobieta — że Zbigniew w tem nie miał udziału?...
 — Najmniejszego — odparła Wanda. — Dla niego wczorajsza wiadomość była taksamo niespodziewana, jak dla nas.
 — Myślę, Wandeczko, że się mylisz — rzekła matka. — On zawsze mówił, że jego zadaniem jest ukarać zbrodniarza, który zniszczył życie Alfredowi i nietylko jemu. On miał prawo to zrobić i Bóg mu wybaczy.
 Ksiądz patrzył na nieszczęśliwą kobietę ze współczuciem.
 — Nie, mamusiu — odrzekła Wanda. — Zbigniew mi powiedział, że taksamo myśli, jak ksiądz proboszcz. Ja wczoraj tak mówiłam, jak mama dzisiaj, bo ja tak w niego strasznie wierzę, że zawsze go będę broniła. Ale byłam ogromnie szczęśliwa, gdy mi powiedział, że on z tem nie ma nic wspólnego.
 Ksiądz czule spojrzał na Wandę.
 — Ach, jaki to szczęśliwy człowiek ten pan Twardowski! Niech pani powie poprostu, że go pani strasznie kocha, a że jest pani prawdziwą kobietą, więc ta miłość nie pozwala pani sądzić, tylko każe bronić. I dobrze pani robi. Mówię to nie jako ksiądz, ale jako zwyczajny człowiek i przyjaciel, który pragnie, żeby pani była szczęśliwa.
 Spojrzała wdzięcznie na proboszcza i zapytała z łagodnym wyrzutem:
 — A dlaczego ksiądz był wczoraj taki surowy?...

193