Strona:K. Wybranowski - Dziedzictwo.djvu/210

 — Więc tak się przedstawia historja zabójstwa Culmera. Dziękuję ci, żeś odstąpił od swego zwyczaju i opowiedział mi wszystko. Zrobiłeś to, ażeby uspokoić me obawy o Grzegorza... Ale, powiedz, czy można być spokojną i nie bać się, gdy się naokoło nas dzieją podobne rzeczy. Tyś mię ciągle uspokajał, a przecie teraz właśnie groziło ci straszne niebezpieczeństwo...
 — Ale mi się nic nie stało i nic mi już nie grozi.
 — Gdy jesteś ze mną, gdy słyszę twoje słowa, jestem spokojna. Ale gdy zostaję sama, znów opanowuje mię niepokój i dręczą mię okropne przeczucia.
 — Bo wtedy on zdobywa wpływ na ciebie.
 — On?... kto?...
 — Ten dom.
 — Dom? .. .. ..
 — Tak. To jest dom niepokoju i rozpaczy, dom nieszczęścia.
 — Mówisz to tak poważnie...
 — Najpoważniej w świecie.
 — Czy to nie przesąd?...
 — Nie. Ten dom zbudował i w nim mieszkał jeden z najnieszczęśliwszych ludzi, trawiony nieustannym niepokojem, szarpany rozpaczą... On na nim swoje piętno wycisnął. To nie jest dom dla szukających spokoju i szczęścia... Czy nie widzisz sama, jak się zmieniłaś od czasu przyjazdu tutaj? Zaraz pierwszej nocy spać nie mogłaś, a rano przeraziłem się, gdym cię zobaczył.
 — A ty?...
 — Ja co innego. Ja się umiem takim wpływom opierać, choć także niecałkowicie.
 — Więc co będzie?...
 — Teraz musimy tu przebywać ze względu na twoją matkę, która już nie może się od tego grobu oddalić. A gdy się pobierzemy, nie będziemy tu mieszkali...
 Wanda patrzyła nań w milczeniu. Na zmęczonej jej twarzy zjawił się jakiś dziwny wyraz.
 — Zdaje mi się — rzekła — że i z tobą coś złego się dzieje...
 Kazał podać automobil i wyjechali w okolicę.
 Pani Czarnkowska wróciła dopiero przed wieczorem. Zamknęła się u siebie i zapowiedziała, że obiadu jeść nie będzie.
 Twardowski z narzeczoną zjedli obiad sami i sami potem siedzieli w hallu przy herbacie. Chcąc oderwać jej myśl od spraw bieżących, bawił ją wykładem jednego z rozdziałów swej niedokończonej książki. Mówił o przenoszeniu się myśli od jednego człowieka do drugiego bez pomocy zmysłów...
 Nagle usłyszeli w bibljotece krzyk, a po nim głuchy łoskot.
 Twardowski się zerwał i skoczył ku drzwiom bibljoteki. Za nim pobiegła Wanda.
 Otworzył drzwi; w pokoju było ciemno. Odkręcił światło i zdrętwiał.
 Na środku pokoju leżała nawznak z rozkrzyżowanemi rękoma pani Czarnkowska. Była nieprzytomna.
 — Mamusiu, co ci jest? — krzyknęła przerażona Wanda i rzuciła się ku leżącej.
 Twardowski usunął łagodnie dziewczynę, przyłożył ucho do piersi leżącej kobiety.

208