Strona:K. Wybranowski - Dziedzictwo.djvu/54

 — Owszem, mógłbym to zrobić w pewnych granicach. Ale toby wymagało sporo czasu, bo musiałaby się pani przedtem niektórych rzeczy nauczyć.
 — A jeżeli pana naprawdę poproszę o lekcję?
 — To dam pani lekcję — rzekł, śmiejąc się dobrodusznie.
 Zauważył, że tym razem była pokorniejsza, i bardzo go to ucieszyło.
 Rozmowa o spirytyzmie skończyła się. Po tym dialogu dotychczasowi entuzjaści bali się usta otworzyć. Towarzystwo rozbiło się na grupki.
 Panna Wanda przysiadła się do Twardowskiego:
 — Wie pan — rzekła — że jeszcze nie widziałam tak nieznośnego, jak pan, człowieka.
 — Bardzo się cieszę.
 Spojrzała nań pytająco.
 — Bo mię pani choć tym sposobem wyróżnia.
 Zarumieniła się. Pokrywając swoje zmieszanie, zawołała:
 — Ho, ho, ho! Taki poważny człowiek i mówi takie płoche rzeczy!
 — A kto pani powiedział, że jestem takim poważnym człowiekiem?
 — Pan jest taki poważny, że aż mróz od pana wieje.
 Twardowski miał minę naprawdę przerażoną.
 — To straszę oskarżenie — rzekł — i doprawdy chyba niesłuszne.
 — Już dobrze, że się pan broni.
 — Przed dwoma tygodniami u siebie na wsi wziąłem rano dubeltówkę i wyszedłem z psem w pole strzelać zające. Żeby pani wiedziała, jaki ja wtedy byłem niepoważny! Jak mnie nic nie obchodziło, tylko to pole, ten las, to mroźne powietrze, którem się upajałem, i ten pies, z którym rozumieliśmy się znakomicie! Mówiłem sobie, że to więcej warte, niż wszystkie poważne rzeczy...
 Patrzyła nań zdziwiona i rozpromieniona.
 — A wieczorem tego samego dnia piliśmy z proboszczem i doktorem — bardzo miłymi ludźmi — rozmawialiśmy o winie i tym podobnych poważnych rzeczach. I było nam ogromnie wesoło.
 — To pan umie takie rzeczy robić?...
 — Okazuje się, że umiem.
 — E, to pan nie taki straszny! Pan jest straszny tylko wtedy, kiedy mi pan wyraźnie mówi, że jestem głupia, jak but.
 Twardowski się roześmiał.
 — Przesadza pani. Ale niech pani szczerze powie, czy pani naprawdę się uważa za bardzo mądrą?
 Zaczerwieniła się.
 — Bo wtedy jabym się pani bał...
 — Jeżeli mam pana przerażać, to już wolę być głupia.
 Twardowski nie ukrywał przyjemności, jaką mu te słowa sprawiły.
 Dziewczyna wszakże nie dała za wygraną.
 — Ale dlaczego mi pan to na każdym kroku mówi? Czyż ja jestem głupsza od innych?...
 Twardowski się zastanowił.
 — Przedewszystkiem, tego nie mówię.
 — A co?
 — Chcę tylko pani pokazać, że mówi pani z wielką pewnością siebie o rzeczach, których pani nie rozumie i nie może zrozumieć.
 — A inne nie robią tego samego?

52