Strona:K. Wybranowski - Dziedzictwo.djvu/64

 — Jaki mógł być cel tego kłamstwa? — myślał głośno Twardowski.
 — Żeby mu zaszkodzić w interesach — odparł bez namysłu doktór.
 Po chwili milczenia zawołał:
 — Wie pan co? Tego właśnie rodzaju kłamstwo zabija człowieka przedewszystkiem w oczach kobiety. Kto wie, czy tu nie wchodziła w grę kobieta...
 Twardowskiego ta myśl uderzyła. Przecie od kobiety usłyszał to po raz pierwszy. Pani Czarnkowska mówiła dziwnym tonem o jego styju... Jeszcze jedna zagadka!
 Przez cały wieczór ta zagadka nie schodziła mu z myśli.
 Siedział w bibljotece po obiedzie, zestawiał sobie fakty i daty.
 Panna Wanda ma najwyżej lat dwadzieścia dwa. Czarnkowski się ożenił ze swoją obecną żoną, kiedy córka jego była małem dzieckiem...
 Zaczął liczyć...
 Tak, ożenił się w czasie, kiedy stryj Alfred zwijał swoje interesy i porzucał Warszawę. Dziwny zbieg... Czy to aby zbieg okoliczności? Czy między temi faktami niema związku?... A ona, Czarnkowska?... Chciała go koniecznie poznać. Od początku zaczęła mówić o stryju. Usiłowała mówić spokojnie, ale w jej tonie było coś tragicznego. Zrazu nie zdał sobie sprawy z tego, ale teraz to widzi. Potem unikała z nim rozmowy. Może bała się z czemś zdradzić?...
 Zamyślił się tak, że stracił poczucie miejsca, w którem się znajdował, zapomniał o wszystkiem, co go otaczało.
 Naraz znów wydało mu się, że ktoś chodzi miarowemi krokami po pokoju — tam i spowrotem, tam i spowrotem...
 Twardowskiego ogarnął głęboki, przygniatający smutek. Jak ten nieszczęśliwy człowiek szamotał się w matni intryg, które go otaczały!...
 — Zaczynam cię rozumieć — szepnął. — Uspokój się; oni już długo triumfować nie będą...
 Przetarł oczy, oprzytomniał. Kroki w pokoju ucichły.
 — Jak się dziwić ludziom nieotrzaskanym z temi rzeczami — rzekł do siebie — kiedy ja sam tracę trzeźwość i rozmawiam ze zmarłymi...
 Zadzwonił na Grzegorza, kazał pogasić światła i poszedł na górę w towarzystwie nieodłącznego Pioruna.
 Rano wziął na ramię dubeltówkę i całe przedpołudnie spędził z Wygą w polu i w lesie.
 Popołudniu wybrał się piechotą do proboszcza.
 — Opowiem ci to — myślał — czegoś ty mi nie chciał opowiedzieć.
 Ksiądz go powitał serdecznie i zaczął wypytywać, jak mu się żyje w Warszawie.
 — Dobrze — odrzekł Twardowski — bom się sporo dowiedział. Przypomina sobie ksiądz, żem mu obiecał opowiedzieć to, czego się dowiem. Przyszedłem dotrzymać obietnicy.
 Ksiądz widocznie się zaniepokoił.
 — Niewątpliwie ksiądz wie o “Związku uczynnych grabarzy”?...
 — Muszę wiedzieć, bo przecie jest to organizacja walcząca z Kościołem. Nigdy wszakże nie zajmowałem się nią bliżej i moje wiadomości są bardzo ogólnikowe.
 — Otóż wykryłem, że mój nieszczęśliwy stryj był członkiem tej organizacji.
 — Jak to można taką rzecz wykryć?

62