wania sposobów na wydłużanie aktywności zawodowej ludzi starych oraz wzrost ich uczestnictwa społecznego, by obniżyć koszty ich utrzymania oraz kształtować pozytywne postawy wobec starości i otwartości kulturowej całych społeczeństw. Dostrzeżenie wskazanych zjawisk skłania do podjęcia nie tylko rozważań teoretycznych, ale i poszukiwania rozwiązań praktycznych.
Podjęciu w niniejszej publikacji tematu kapitału społecznego ludzi starych towarzyszyły trzy okoliczności. Pierwszą stanowiła obserwacja przez autora konsekwencji procesu umierania i śmierci pewnego starego człowieka — najpierw było można dostrzec niespotykane dotychczas wśród jego bliskich zabiegi o podtrzymanie go przy życiu, po jego śmierci zaś burzliwe spory i rozpad rodziny. Niedostrzegana na co dzień osoba okazała się istotna dopiero w ostatnich dniach jej życia. Drugą przesłanką było dostrzeżenie przez autora podczas pracy w charakterze redaktora i publicysty piszącego o grach komputerowych i wideo, zainteresowania promocją i wykorzystaniem technologii cyfrowych wśród seniorów w krajach rozwiniętych, takich jak Japonia i Stany Zjednoczone. Trzecią okoliczność stanowiło uczestnictwo w latach 2005-2008 w projektach badawczych „Demokracja lokalna w działaniu” i „Demokracja lokalna: relacje między lokalną władzą i społecznością jako czynnik rozwoju małych zbiorowości terytorialnych” realizowanych przez Wydział Historyczno-Socjologiczny Uniwersytetu w Białymstoku[1]. Zdarzenia te skłoniły autora do zainteresowania się procesem starzenia się społeczeństwa polskiego. Zmiany demograficzne są o tyle interesujące, że nie przerywają niespodziewanie ciągłości życia codziennego tak jak wybuch wojny czy rewolucji, lecz raczej powoli wślizgują się w nie poprzez zdarzenia o mniejszej skali, przez co wydają się na tyle odległe, iż ich pozytywne i negatywne aspekty są często pomijane i ignorowanie. Poza tym wzrost długości życia ludzkiego oznacza szanse na przeżycie wielu zdarzeń oraz zmian organizacyjnych i systemowych, a więc także czerpania korzyści z wiedzy o działaniu w różnych warunkach.
Niniejsza książka stanowi znacznie poszerzoną i zaktualizowaną wersję pracy magisterskiej pod tym samym tytułem, która została obroniona w 2008 roku na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Uniwersytetu w Białymstoku. Rok później zdobyła nagrodę w V edycji konkursu naukowego im. prof. Jerzego Piotrowskiego
- ↑ Rezultaty wspomnianych projektów zostały opisane w pracy I. Sadowski, Społeczna konstrukcja demokracji lokalnej. Rola kapitału społecznego w działaniu instytucji przedstawicielskich, Instytut Studiów Politycznych PAN, Warszawa 2011. Wśród pozostałych istotnych publikacji pracowników Wydziału Historyczno-Socjologicznego Uniwersytetu Białymstoku związanych z badaniami nad kapitałem społecznym wskazać należy: A. Sadowski, Białystok. Kapitał społeczny mieszkańców miasta, WSE, Białystok 2006; B. Borawska, Ja siebie nie widziałam na wsi. O awansie edukacyjnym młodzieży wiejskiej w okresie zmiany systemowej, Wyd. Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2006; U. Abłażewicz-Górnicka, K. Krzysztofek, R. Oryszczyszyn, A. Sadowski (red.), Kapitały społeczne i kulturowe miast. Środkowoeuropejskich i wschodnioeuropejskich pograniczy, Wyd. Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2009.
