organizowanego przez Polskie Towarzystwo Gerontologiczne. Na potrzeby publikacji została uzupełniona w niezbędnym zakresie o dodatkowe informacje, komentarze oraz dane demograficzne i wyniki badań opinii publicznej. Dodano również dodatkowe podrozdziały z uwagi na fakt, iż w czasie, jaki minął od przygotowania oryginalnej pracy, tematyka kapitału społecznego ludzi starych spotkała się z zainteresowaniem przynajmniej kilku gerontologów[1] oraz w pewnym stopniu została uwzględniona w rządowych dokumentach strategicznych[2].
Opracowanie stanowi próbę sformułowania odpowiedzi na pytania: jaki jest stan kapitału społecznego ludzi starych mieszkających w Białymstoku, jakim ulega przemianom i jakie jest jego zróżnicowanie?
W części teoretycznej przedstawiono informacje o starości jako etapie w życiu jednostki, wyjaśniono pojęcie ludzi starych, omówiono społeczne teorie starzenia się, historyczne czynniki oddziaływające na położenie kategorii społecznej ludzi starych, zmiany ich miejsca w społeczeństwa polskim w trakcie transformacji ustrojowej i na początku XXI wieku, możliwe konsekwencje wzrostu długości życia w warunkach demokracji i kapitalizmu oraz charakterystykę problemu starzenia się ludności Białegostoku jako miasta pogranicza. Zaprezentowano też różnorodne koncepcje kapitału społecznego, sfery jego oddziaływania na rozwój społeczno-gospodarczy, jego stan w Polsce oraz wytyczne do strategicznego budowania jego zasobów. Przybliżono również wybrane informacje o aktywności ludzi starych w życiu publicznym, społecznym i gospodarczym jako kluczowych cechach ich kapitału społecznego. Porządkując różne stanowiska teoretyczne, wyniki badań i dane statystyczne, dążono do powiązania wielu rozproszonych źródeł w przekonaniu, iż jest to istotne w celu określenia i zagospodarowania zasobów kapitału społecznego seniorów, jak również niwelacji opóźnienia polskiej socjologii w zakresie badań nad
- ↑ E. Trafiałek, Ludzie starzy jako kapitał społeczny, [w:] L. Frąckiewicz, A. Rączaszek (red.), Kapitał społeczny, Wyd. Akademii Ekonomicznej, Katowice 2004, s. 159-167; M. Niezabitowski, Ludzie starsi w perspektywie socjologicznej. Problemy uczestnictwa społecznego, Śląsk, Katowice 2007, s. 178-180; M. Niezabitowski, Obszary wykluczenia i odmienności społecznej ludzi starszych w teorii, praktyce i badaniach socjologicznych, [w:] L. Gołdyka, I. Machaj (red.), Enklawy życia społecznego, Uniwersytet Szczeciński, Szczecin 2007, s., 277-293; M. Cisek, Kapitał społeczny jako szczególny zasób osób starszych. Próba pomiaru, [w:] M. Makuch, D. Moroń (red.), Osoby starsze w społeczeństwie — społeczeństwo wobec osób starszych, Wyd. Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2011, s. 89-98; P. Kubicki, Ubóstwo i wykluczenie społeczne osób starszych, [w:] R. Szarfenberg (red.), Polski raport Social Watch 2010. Ubóstwo i wykluczenie społeczne w Polsce, Kampania Przeciw Homofobii, Warszawa 2011, s. 71-81; S. Grotowska, Seniorzy w przestrzeni publicznej. Kapitał społeczny uczestników wspólnot, ruchów i stowarzyszeń katolickich, Nomos, Kraków 2011; M. Rymsza (red.), Seniorzy w organizacjach pozarządowych, „Trzeci Sektor” nr 3(25)/2011.
- ↑ M. Boni (red.), Raport o kapitale intelektualnym Polski, KPRM, Warszawa 2009; M. Boni (red.), Długookresowa Strategia Rozwoju Kraju 2030. Projekt, KPRM, Warszawa 2011, http://zds.kprm.gov.pl/sites/default/files/pliki/srkl_-_wersja_z_15_listopada.pdf [17.05.2012]; M. Smoleń (red.), Strategia Rozwoju Kapitału Społecznego. Projekt dokumentu po konsultacjach społecznych, MKIDN, Warszawa 2011.
