Powyższe kryteria są współcześnie krytykowane, gdyż coraz mniej przystają do realiów społeczeństw postindustrialnych, w których miejsce pracy fizycznej zajmuje coraz częściej praca umysłowa, niematerialna, związana z wiedzą i usługami, podczas gdy różnorodne czynności fizyczne wykonują automaty i roboty. Podejmowane są próby tworzenia nowych miar i pojęć, które w większym stopniu będą uwzględniać krajowe uwarunkowania instytucjonalno-prawne, migracje, stan zdrowia ludności oraz możliwości funkcjonalne i poznawcze seniorów. Współcześnie do opisu procesu starzenia się populacji wykorzystuje się również takie miary jak: współczynniki zależności, skale analfabetyzmu, poziom aktywności zawodowej, średnia wieku populacji, oczekiwana dalsza długość życia, potencjał wsparcia, ustawowy wiek emerytalny, przeżywalność oraz współczynnik płodności kobiet[1].
Skutki starzenia się społeczeństw są złożone[2]. Za dziesięć głównych uznać należy:
- feminizację populacji (kobiety żyją dłużej i częściej niż mężczyźni dożywają starości[3]
- zmiany sposobu finansowania wydatków publicznych (próby przesuwania wieku emerytalnego, wzrost podatków lub spadek wartości wypłacanych emerytur);
- wzrost zapotrzebowania na usługi opieki społecznej i sektora zdrowia (w tym na kształcenie wyspecjalizowanych kadr);
- zmianę struktury rodziny (wzrost liczby bezdzietnych i samotnych ludzi starych wymagających opieki; mniejsza liczba dzieci; wzrost liczby rodzin czteropokoleniowych, spadek znaczenia więzi poziomych w rodzinie, wzrost znaczenia więzi pionowych, wzrost zapotrzebowania na zaangażowanie mężczyzn w prace domowe);
