Strona:Karlinscy.djvu/48

MARYA.

 Spoczywaj tylko — do innych iść muszę —

(opatruje innych siedzących i wpółleżących, poczem na wały wchodzi).

 Tam leją kule — trzeba im dopomódz.

(przystępuje do grupy przy ogniu bierze obcęgi i wylewa kule).

JEDEN z ŻOŁNIERZY (na straży cicho).

 Już nie tak wiele żywności w warowni;
 Co będzie za trzy dni, za pięć, za dziesięć?

DRUGI.

 I broni — i kul braknie — do dział także
 Nie wiele prochu —

TRZECI.

 Podda zamek pewnie —

INNY.

 Słyszałem, że się wojska Rakuszanów
 Już tysiącami liczą — jeszcze zdala
 Ciągną posiłki! co to z tego będzie!...

INNY.

 Oj źle się wróży pono tej wyprawie!
 Lepiej nam było tu się niezaciągać,
 Może nam Niemcy będą się urągać —
 Jak psów pobiją..

MIELĘCKI (nadchodząc z nienacka).

 Cóżto słyszeć muszę!
 Ducha tracicie! wstyd, hańba żołnierze!
 Mnie tu wódz na swem miejscu pozostawił
 A jego słowo jest dla mnie wyrokiem:
 Kto pierwszy syknie słówko o poddaniu
 Ten na tym murze będzie... (pokazuje gardło)
 Baczność!

MARYA (wchodzi na wał, z nią Mielęcki.)

 Panie rotmistrzu Mielęcki — czy widzisz?
 Mnie łzy omgliły wzrok —