Strona:Karlinscy.djvu/76

KARLINSKA.

 Nie pogróżka — (wskazując pierś)
 Tutaj jest prawda!

(dość długa chwila ciszy — Karlinski przechadza się po komnacie w milczeniu, znowu staje i patrzy w okno.)

KARLINSKI.

 Nie widać odsieczy!
 Dziś dzień ostatni! na to jedno działo
 Prochu zostało!

KARLINSKA.

 Jest głos co ryknie potężniej nad spiże!...

(uderza pięścią w ziemię)

 Głos od którego drzą kości w mogiłach!

(po chwili spokojnie wciąż na ziemi siedząc)

 Marya gdzieś znikła — w nocy gdym usnęła
 W blaskach księżyca wyszła przez to okno!
 Bo wszystkie były zamknięte podwoje!
 Oknem po murach twierdzy! serce moje!
 Ciągle mówiła, że chce wraz z nim zginąć
 I nie wróciła... biedne moje dziecko!...

(ukrywa twarz w szaty)

KARLINSKI (grobowo.)

 Dzisiaj — o ludziach najmilszych mi słyszeć
 Jedno — bo w piersi mieszka naród cały!!

(słychać strzały dalekie)

KARLINSKA (do siebie.)

 Iście nie człowiek — posąg skamieniały!

RYCERZ (wchodzi.)

 Posłowie Niemców raz jeszcze przybyli —

KARLINSKA (zrywa się z dzikim głosem.)

 Trąba anioła!!!

KARLINSKI.

 O bądź mi spokojna!

(Karlinska usiada znowu na ziemi i milczy ze strasznym spokojem.)