Strona:Karlinscy.djvu/77

KARLINSKI.

 Częgo^[1] chcą?

RYCERZ.

 Zamku!

KARLINSKI.

 Niech tutaj nie wchodzą!

RYCERZ.

 Już są — na murach tych każ mnie rozstrzelać,
 Puszczam ich — bo wiem, że zamek upadnie
 A twego syna żal mi!... Twego syna!...
 On mnie w ostatniej bitwie uratował! Panie!!!

KARLINSKA.

 Cha! cha! cha! syna!... mój dobry rycerzu,
 Gdy spotkasz matkę jaką — proś odemnie,
 By tylko syna nie miała — bo pewno
 Świat jej go wydrze i więcej nie odda!...

KARLINSKI.

 Niech mi niekażą przybytku świętego,
 Gdy ofiaruję Bogu syna mego!...

FRANZ STILL (wchodzi i kilku Niemców.)

 Jakto rycerzu!.. i ty byś był w stanie
 Oddać go!? tam jest — na murze naprzeciw
 Działa!...

(Karlinska pada o ziemię i leży twarzą do ziemi z załamanemi rękoma.)

KARLINSKI.

 Precz synu Niemca! poganinie!

KARLINSKA (wstaje i rozdziera szatę na piersi.)

 Widzisz potworze — rozdarła się szata!
 Tak się rozedrze pierś na strasznym sądzie,
 Gdzie cię przed Boga czekam majestatem,
 Przed tym w którego nie wierzysz o zwierzę!...
 Idź! bo zabiję!...

(Still z Niemcami odchodzi.)

1.  Błąd w druku; powinno być – Czego.