Strona:Karlinscy.djvu/81

KARLINSKI (spokojnie.)

 Nie moja — Twoja wola wszak się stała,
 Dwie ofiar padło od jednego działa —

(uklęka przy żonie)

 Spoczywaj cicho aż głos sądu zbudzi —
 O matko Polko! wtedy oskarz ludzi!...
 Synu! błogosław! synu! synu! synu!!
 Ja nie mam syna!... (strzały tenże rycerz wpada.)

RYCERZ.

 „Piorun!!“

KARLINSKI.

 O! za późno!
 Aż do tej chwili czekałem napróżno —
 Zamkum nie poddał — i kraj ocalony —
 Tam ciało syna — tu zwłoki mej żony!...

(Rycerz klęka n^[1] nóg jego, dwaj inni wynoszą zwłoki Karlinskiej.)

RYCERZ.

 Victoria! pierzchli! uciekają w trwodze;
 Oddział krakowski smaga ich po drodze,
 Posoką droga rumieni się wściekle
 Franz Still złapany! skąpiemy go w piekle!...

(Wchodzi dowódzca oddziału polskiego z rycerstwem i chorągwią zdobytą — za niemi jeńcy, skrępowany Still i Zborowski — na noszach stawią ciała Izydora i Maryi czarno pokryte.

KARLINSKI.
(Uchyla zasłony — pokrywa ich znowu i rzuca się na nich z niemą boleścią.)

DOWÓDZCA.

 Biada nam! wam cześć! zapóźnośmy przyszli,
 Płaczemy wszyscy! tak było znaczone!
 Spieszyłem, co sił miałem, w zamku stronę!
 Ja wam te wieści niosę po mej służbie:
 Na wszystkie strony pierzchają już wrogi,
 Przybyły goniec nową wieść przynosi
 Że hetman rozbił Niemców pod Byczyną!

1.  Błąd w druku; powinno być – u.