Strona:Karol Irzykowski - Z pod ciemnej gwiazdy.djvu/118

 — Nie mam jeszcze takich trofeów jak wy, ale już zacząłem niezgorzej. Niejaką praktykę mam jeszcze z czasów gimnazjalnych, kiedy dawałem się we znaki żydom w święto Hamana. Tak dobrze mnie znali, że gdzie tylko była ich większa kupa, a ja wynurzyłem się na horyzoncie, przylatywał do nich czujny stróż i wołał: Leszczyński gajt! i zaraz rozpraszała się cała czereda. Ale potem mam na sumieniu jeden policzek przykry: wymierzyłem go po maturze profesorowi od filologji klasycznej za to, że mnie wciąż sekował. Biedny człeczyna, podobno tak sobie to wziął do serca, że podał się na pensję, a nawet się rozchorował.
 Na tem skończyła się narazie wspaniała serja pomordobitych trupów cywilnych i nastała pauza, którą nieznajomy podkreślił, szurgając nogami po podłodze i robiąc rękami gesty takie, jakby miał zamiar wstać i coś przedsięwziąć.
 Młodzi ludzie porozumieli się wzrokiem i wyszli na korytarzyk.
 — No, cóż zrobimy?
 — Przecież nas rozmyślnie drażni!
 — Ale pocośmy właściwie to wszystko opowiadali?
 — Jak przed księdzem na spowiedzi!
 — Co jego to wszystko obchodzi?
 — To ten cham swoją bliskością wypatroszał nas ze wspomnień!
 — Ciekawym zobaczyć, poco ta czerwona nitka, która mu wisi z gęby!
 — Buch go w twarz!
 — Buch go w pysk!
 — Buch go w mordę!
 — Buch go w mordę! powtórzyli wszyscy trzej unisono i śpiewnie jak w dramatach Rostworowskiego.