Strona:Karol Irzykowski - Z pod ciemnej gwiazdy.djvu/122

nabrzmiałe policzki. Oczy zanikły mu prawie na tym globusie, ale świecił ich wyraz kuszący i złośliwy.
 W milczeniu mijały sekundy. Młodzieńcom tłukły się serca.
 — Czy panowie nie czują — spytał jeszcze Val Codo, cedząc słowa, — że tu jest cokolwiek za zimno? Czy nie wartoby uczynić coś dla rozgrzewki?
 Warknął, zatarł ręce przed nosami trzech towarzyszy i popluwając w dłonie, gotował się jakby do jakiejś roboty.
 Pierwszy ocknął się François.
 — Wal w gębę, kto w Boga wierzy! — zawołał.
 — Buch w pysk! — przytwierdził siarczyście Jules.
 — Buch w mordę! — zadecydował poważny Jean.
 — Buch w mordę! — powtórzyli unisono jak w dramatach Rostworowskiego.
 Uroczyście zdjęli rękawiczki.
 Pierwszy odwinął się Jean i z ogromnym rozmachem lunął w piękną cerę pana Val Codo d’Amor. Z drugiej strony łupnął go z całej siły w oblicze Jules.
 — Teraz ty mały! — rzekł prawnuk ks. Baudouina, wskazując na François.
 Ten nie dał się prosić, wlazł na fotel i pięścią wyrżnął potwora w sam ryj.
 Jean walił w cyferblat, Jules huknął go po fizjognomji, François wyrównał z drugiej strony, rypiąc go w papę.
 Następnie Jean pomacał go w jadaczkę, Jules strzelił mu w jaszczyk, a François zamalował go w paszczękę.
 — Zaczekajcie panowie chwilkę — rzekł niezrównany objekt pyskobicia — zrobimy porządek z zębami.
 I pociągnąwszy za czerwony sznureczek, wystający z ust, rozdziawił je jak mógł najszerzej. Z ust posypały się na ziemię wybite zęby, nakształt ryżu wysypującego się z dziur torebki powojennej.