Strona:Karol Irzykowski - Z pod ciemnej gwiazdy.djvu/129

 Drgnęła bezsilną nadzieją.
 — Tak, naradzić.
 — Ale trzeba zamknąć drzwi, żeby ten nie wrócił.
 — Zawsze teraz zamykam drzwi we dnie. Ale na noc — nie mogę.
 — Ohydny jest ten szablon śmierci. Ohydnem jest to, że także inni ludzie umierają. Także listowy! Słyszałaś? Że grób Osi jest zapisany w katalogu cmentarnym, a jej śmierć jest jednym z numerów statystyki śmiertelności dziecięcej.
 — Mnie to obojętne.
 Pomimo wspólności losu różnili się w sposobie, w jaki do niego przywarli. Miał jej już za złe tę zgodliwość, wtem spostrzegł coś:
 — Dla kogo kupiłaś wczoraj te winogrona?
 Stały nietknięte na miejscu najdroższem. Zawstydziła się — błysnęła ku niemu łzą wyrzutu. Wtedy powtórzył to samo zdanie szeptem, już bez pytajnika.
 Milcząc, podsunęła mu talerzyk z tym owocem. Skubnęli go oboje dyskretnie jak komunję.
 — Czas mija! — rzekł.
 Zrozumiała go.
 — Ta cisza z tamtej strony! — dodał.
 — Ja śnię o niej codziennie — zaprzeczyła.
 — Ja nigdy! Trzeba coś przedsięwziąć... My, rodzice...
 — Aż za dużo było przedtem...
 Jak za lekkomyślnym naciskiem sprężyny wywołała znane tylko obojgu wspomnienie koniecznych krzywd, zadawanych dziecku gwoli jego wyzdrowienia. Ich oczy z pokorą, świadomą już innego rzeczy porządku, zwróciły się razem w stronę łóżeczka dziecięcego — niedawnego ołtarza boleści.
 — Wierzysz w Boga?