Strona:Karol Irzykowski - Z pod ciemnej gwiazdy.djvu/25

 Załatwiwszy jednak sprawę prywatną, obaj wojownicy podjęli napowrót swoje role i za pomocą otwierania i zasuwania zamków przy karabinach z donośnym a groźnym szczękiem ostrzegali się wzajemnie, że mają się na baczności i trwają nadal w nieprzyjaznych zamiarach. Ale wspólne odbycie funkcji tak pokojowej i tak wesoło urągającej całemu napięciu wojennemu, przecież zbliżyło ich nieco do siebie, ta zmiana zaś w ich usposobieniu objawiła się w tem, że podczas gdy pierwej chcieli się mordować, jakby mechanicznie i na milczki, teraz otworzyli usta i zaczęli się wzajemnie wyzywać i łajać.
 — Hej, ty! chodźno tu bliżej! — zawołał nieprzyjaciel.
 — Wychylno łeb gamoniu, dam ci cukierka! — odparł wróg.
 — Ja mam tu dla ciebie w karabinie takie cukierki, że zaraz wszystkich swoich przodków zabaczysz.
 — Ty tchórzu! wychodź na pole!
 — Daj mi dobry przykład, ty chłystku obszarpany!
 — Ty zyzowata kuternogo atlantycka! Chodź tu, to ci oczy wydłubię.
 — Takiś tchórz, jak cała wasza armja! Włóczęgiście i obdartusy!
 — Ty sam tchórz! My tu przyszli do was, nie wy do nas, wy pokraki weneckie!
 — Zbóje i podpalacze!
 — My wam tu rasę poprawiamy, boście jeszcze do małp podobni!
 — Ty złodzieju z plugawym pyskiem! Dwóch głosek nie wymawiasz a pyskujesz!
 — Co ci do moich głosek, ty chodząca dyzenterjo faraońska!
 — Ty złodzieju wyszczekany, wyście wszyscy złodzieje, a wasz król kapcan!