Strona:Karol Irzykowski - Z pod ciemnej gwiazdy.djvu/27

 — Widzisz, znowu sam zaczynasz! nie można mówić z tobą!
 — No, to czego chcesz?
 — Czy ci się jeść nie chce?
 — No, a gdyby?...
 — Mam kawałek chleba!
 — To go zjedz!
 — Może cię potraktować, małpikrólu?
 — Nie potrzebuję — odburknął nieprzyjaciel.
 — Aha, chciałbyś, ale boisz się go wziąć!
 — Nie boję się nikogo, ty tchórzu!
 — Ja grzecznie cię zapraszam, a ty się złościsz.
 — Poco ty gadasz ciągle do mnie? Ja nie potrzebuję twego chleba, mam swój.
 — Ho, ho! no to smacznego!
 — Jakiś suchy ten twój chleb, aż tu słychać, jak sobie na nim zęby łamiesz. A co masz do chleba? Ja mam kawałek pysznego sera.
 — Łżesz ojczulku, jak pies! chciałbyś, żebym tu ślinkę połykał, ale ci się nie uda! Może jeszcze powiesz, że masz przy sobie kradzioną koninę i figi?
 — Tego nie mam, ale mam trochę wódki.
 — Ładny żołnierz! całą śpiżarnię przy sobie nosi! obżarciuch! brzuchacz!
 — O, piję teraz zdrowie mego króla, a resztę tobie zostawiam, abyś coś miał, gdy mnie zabijesz.
 — Gdziebym się tam na twoje życie łakomił, dosyć już dziś tych pawianów rozprułem, a jeden taki sam akurat jak drugi!
 — A ja tylko pięciu, boście do mnie wciąż o pardon wołali, wy tchórze sobacze!
 Tak przechwalali swoje czyny, sławili potęgę swoich ojczyzn, dobroć swoich królów, genjusz swoich generałów,