Strona:Karol Irzykowski - Z pod ciemnej gwiazdy.djvu/28

ale przez to znowu wgadali się w ferwor polityczny i nie mogli przystąpić do właściwej rzeczy.
 Tymczasem słońce miało się już ku zachodowi i powoli zanurzało za góry swą wielką głowę, najeżoną wieńcem czerwonych bagnetów. Zapadający zmrok, ułatwiając swojemi cieniami kroki zaczepne, zmuszał do nich zarazem; trzeba więc już było koniecznie przyśpieszyć rokowania.
 — Słońce zachodzi.
 — Ouwa!
 — Po prawej stronie.
 — Nie, po lewej.
 — Po mojej prawej, po twojej lewej, o to niema kłótni.
 — No i cóż?
 — No i cóż?
 — Znudziło ci się stać tutaj?
 — Ja zaraz pójdę.
 — Jak ci się nudzi, dam ci zagadkę do rozwiązania.
 — Mamy ją tu właśnie.
 — No, czy będziemy do sądnego dnia tu tak stali?
 — Zdaje się, niezadługo nadejdzie — tak się ludzie mordują...
 — Słuchaj, czy ty żonaty?
 — Aha, zgadłeś! i mam troje dzieci.
 — Toś ty rezerwista! Żal mi cię, nieboże!
 — A ty kawaler?
 — Kawaler, ale mam także dzieci, i to wszędzie.
 — Powiesiłbym cię na suchej gałęzi!
 — Ale ja się już poprawię! Ożenię się z Kaśką!
 — No, to cię puszczę.
 — I ja ciebie.
 — Mamy równe szanse, musimy zawrzeć pokój.
 — Albo wiesz co? ja ciebie wezmę do niewoli.