Strona:Karol Irzykowski - Z pod ciemnej gwiazdy.djvu/30

 — Czyś zwarjował? Ja mam wracać bez karabina? To wstyd!
 — Znajdziesz ich dosyć po drodze.
 — Więc dobrze! — odrzekł wróg z ukrytą myślą — ale ty także! Naturalnie razem z bagnetem.
 — Ma się rozumieć!
 — Więc kto pierwszy?
 — Ty pierwszy mój synu, dostaniesz za to wódki.
 — Ale dajesz słowo honoru?
 — Daję!
 — Na głowy twoich dzieci, że i ty potem...
 — Na głowy moich dzieci!
 — Więc dobrze! Raz, dwa, trzy!
 Wróg rzucił swój karabin daleko od siebie. Nieprzyjaciel zaraz to samo uczynił, poczem wyszedł z za drzewa, niosąc w wyciągniętej ręce flaszkę.
 — Masz, napij się synu!
 W tej chwili jednak wróg skierował nań swój rewolwer i wołając patetycznie: Za wódkę płacę ołowiem! wystrzelił. Ale strzał zbyt pospiesznie wymierzony chybił, strzaskawszy tylko flaszkę w ręku przeciwnika.
 — Ty djable! — syknął nieprzyjaciel, zawrzawszy złością nieopisaną i skaleczoną ręką schwycił prawą dłoń wroga tak silnie, że rewolwer z niej wypadł. Ale zwinny wróg czując, że w walce na pięści nie sprosta rozjuszonemu przeciwnikowi, pochylił głowę, rżnął nią w jego piersi i odrzuciwszy go kilka kroków wtył, zaczął uciekać. Nieprzyjaciel, chwytając zrazu z trudem w piersi powietrze, puścił się za nim w pogoń, bo, domyślając się przewagi swych mięśni, zapragnął pewnej zemsty na rozbrojonym zdrajcy.
 Ten jednak zoczył opodal w trawie na stoku pagórka trupa żołnierza z karabinem w ręce. Skręcił więc w tę