Strona:Karol Irzykowski - Z pod ciemnej gwiazdy.djvu/79

utopić, chmury czołgają się po niebie, twarde i nieubłagane nie mogąc się skroplić, a puste gwiazdy szydzą z umierającej ziemi, patrzącej na swą agonję dwojgiem moich oczu.
 — Gdzie jesteś starcze? — zapytał Polak.
 — Gdzie jesteś — ktoś mnie pyta. Na wybrzeżu. U moich stóp morze.
 — Jakie morze? Czy ocean? Atlantycki czy Spokojny?
 — To jest morze pamięci.
 — Uciekaj!
 — Uciekam na dzikie góry, uciekam przez opuszczone miasta, ale wszędzie wychodzę znowu nad morze pamięci.
 — A czy widzisz tam „Nadzieję“?
 — Zaczekaj — widzę! Była!
 — Więc oto masz nasze dłonie!
 Dźwignęli go i przejrzał, a zobaczywszy ich, stał się na nowo śmiesznym jak dziecko, uczepił się szyi, płakał, całował.
 — Napatrz się, napatrz staruszku!
 Ukląkł przed „Nadzieją“, dotknął jej drżącemi rękami.
 — A teraz dosyć — rzekł inżynier — ustąp starcze, młodość rozpoczyna działanie.
 Ale trwał w uporze i przywarłszy piersią do „Nadziei“, ruszyć się nie chciał.
 — Usuńcie tego rzewnego szaleńca — wołał zniecierpliwiony Polak.
 Próbowano go odepchnąć, szydzono, szturkano. Bił się rozpaczliwie, wreszcie na kolanach sunął się do inżyniera i do pasażerów, błagał:
 — Weźcie mnie z sobą!
 — Głupstwo! Precz z nim!
 Wtem z pośród tłumu wystąpił ten, którego znano jako przywódcę Bankrutów, a który zawsze dotąd ukrywał