Strona:Karol Irzykowski - Z pod ciemnej gwiazdy.djvu/97

wdół, czy też stojący na nim nogami — bliżej rozróżnić nie mogłem. Za nim kilku innych szeregiem wisiało w ten sam sposób, jak stalaktyty. Domyśliłem się, że to były głowy odcięte, które rzucone razem z walizką przypadkiem nawywrót, wylazły z niej, lecz nie umiały już odnaleźć normalnego położenia i zapuściły korzenie ku sufitowi. Ledwie to pomyślałem, ciała ich przekręciły się i spadły wdół ku podłodze, głowy jednak zachowały tę samą pozycję.
 — Macie przewrócone w głowie — rzekłem po chwili do tego, który mnie chciał nastraszyć, a był widocznie ich delegatem.
 — Pan traktujesz nas en canaille — szepnął delegat dziecięcym głosem, jakby ucząc się dopiero mówić.
 — Czemu panowie napastujecie spokojnych pasażerów?
 — Bo to nasz wagon. Tu się lęgniemy i żyjemy. Jak pan się domyśla — wagon z serji „Ślepego toru“.
 — Nie istniejecie. Jesteście tylko dymem mego papierosa.
 Delegat rozśmiał się.
 — Jest pan mocno zarozumiały. Wogóle pan bagatelizuje nas... Od samego początku podsuwa nam pan robienie różnych głupstw. Wychowawcze oddziaływanie duszy pańskiej na nas jest niżej krytyki.
 — Ja waszym wychowawcą?
 — Każe nam pan bić się wzajemnie po twarzach, zaczepiać kobiety...
 — Czyżbyście byli samymi tylko mężczyznami?
 — Zostaw pan te żarty. Miewaliśmy tu już innych, lepszych wychowawców.
 — Proszę bardzo, nie zwalajcie winy na mnie.