Płanetnik[1] jest to człowiek, posiadający moc dowolnego rządzenia chmurami, Płanetnikiem jest niejeden chłop we wsi, kryje się jednak z tem przed drugimi, nawet przed swoją żoną. Gdy ma być słota, opuszcza zaraz swą chałupę, porzuca gospodarstwo i do chmur idzie. Wraca po deszczu strudzony i zmoczony.
Raz pokłopocił się sąsiad z sąsiadem, a jeden z nich był płanetnikiem.
— Pockejno! já ci coś zrobie! — rzecze swemu przeciwnikowi płanetnik.
Otoczył dom swój i pole gałązkami leszczyny i kazał swemu znajomemu, którego lubił, to samo zrobić.
— Wbij se — pádá — na granicach swojego pola kilka gałązek lescyny, bo za kwilę będzie wielgá bieda.
Poczem ze wsi zniknął.
Za chwilę spadł grad i wszystko na polu sąsiada wytłukł „do jizna“, „do fondytu“ (do szczętu), tylko pola płanetnika i jego przyjaciela w niczem nie ucierpiały“. (Zawada).
Raz we wsi zjawiło się dwóch płanetników w kapeluszach z kończystemi wierzchołkami. Wstąpili oni do pewnego domu i prosili o posiłek, gdyż byli bardzo głodni,
- ↑ Indziej: „chmurnik“, „obrzym“.
