niegdzie mają one kształt maleńkich okrągłych bochenków lab kukiełek, t. zw. podskróbków. (Zawada).
Każde dziecko, dostawszy od gospodyni po jednym szczodraku, chowa go w kajdę, albo w torebkę. Scyrsá gospodyni daje dzieciom po dwa szczodraki. (Pysznica).
Jest też zwyczaj, że przy tej kolędzie do izby nigdy nie puszczają poprzód dziewczyny, tylko chłopaka, bo chłopak ma zawsze pierwszeństwo. (Pysznica).
Stary to bardzo zwyczaj owo chodzenie po szczodrakach, mówią też, „że, jak długo będzie istniał szczodrak, tak długo będzie trwał świat“. (Wola rzeczycka).
Wieczory po Bożem Narodzeniu do Nowego Roku nazywają szczodrymi wieczorami. (Wola rzeczycka).
Nie wolno w te wieczory prząść, ani też szyć, „bo Pan Jezus po zaokniu po kolędzie chodzi” (Pysznica). Indzie nie przędzą w szczodre wieczory, „boby sie bydło śliniło i łatwo chorowało na chorobę ozora“. (Wola rzeczycka). Gdy w tym czasie wielkie spadną śniegi, a „burza robi z nich takie zamiecie śnieżne, że aż trudno czasami się przez drogę na piechtę przedostać — wróżba, że jeczmiona dobrze się udadzą na ten przyszły rok. Jeżeli burza robi zamiecie śnieżne koło drzewek, takie, jak mogiłki — wróżba, że zimiáki (ziemniaki) sie dobrze zrodzą. (Wola rzeczycka).
Nowy rok, to dzień zabawy i uciechy we wsi. Zaraz rano, „skoro sie tylko rozwiani (rozwidni)“, rozpoczynają się wzajemne odwiedziny — kawalerowie odwiedzają kawalerów, gospodarze gospodarzy, noszą z sobą wódkę, raczą się i goszczą, śpiewają lub opowiadają sobie zabawne historyje, wieczorem zaś tańczą ochoczo przy słodkiej muzyce wiejskiej. Tu i owdzie huknie strzał z pistoletu lub fuzyi na wiwat. (Rzeczyca długa).
