14
walę, is, walić, v. intr., mocno padać (o śniegu).
walkiérz, a, s. m., (zam. alkierz), izdebka (sypialna).
warta, y, s. f., straż. Wartami nazywają też zagradzanie drogi jadącym do ślubu za pomocą żerdzi lub długiego powrósła, zwanego „ślabantem.“
warwasę, is, warwasić, v. intr., krzyczeć, hałas, wrzawę robić (ob. barwas).
w biegi, adv., w skok, pędem, szybko. Przysłówek ten, wyrażający szybki, nagły ruch, używany jest najczęściej sam, rzadziéj z odpowiednym czasownikiem (gonić, pędzić, lecieć). W opow.: „On w biegi za niem...“
we dwój, w dwoje, w dwójkę. „Bedemy młócić we dwój.“
wiela = wiele, ile.
wnęk, zdrobn. wnęcek, a, s. m., r. ż. wnecka, i, wnuk, wnuczka (p. L.).
woźnica, y, s. f., mały prostokątny otwór w powale izby piekarnéj („piekarni“) niedaleko wyjścia, służący do wypuszczenia dymu na strych („górę“).
wsze, wszędy, adv., zawsze.
wszeń, adv., wszędzie.
w te casy, wtedy.
wto = kto; wtosi, ktoś. P. chto.
wtory = który. P. chtory.
wydaję sie, dajes sie, wydać sie, iść za mąż.
wydolę, is, wydoleć, v. intr., (zn. wydołać), wystarczyć. „Nie wydoli“, nie wystarczy.
wydyrchoły, s. pl., podatki i datki, które urzędom ciągle trzeba płacić.
wykárcyć = wykarczować.
wypewnić sie, spełnić się, sprawdzić.
wyprowádzki, s. pl., wyprowadziny panny młodéj do domu pana młodego.
wyśŭadomiám sie, ás, wyśŭadomić, v. tr., wyjawić; lecz częściej wyśŭadomić sie, wyjść na jaw. „Te dzieci sie potem wyśŭadomiły“, tz., że dowiedziano się o tych dzieciach.
wyświadcám, ás, wyświadczyć lub wyśŭadcyć, v. tr., wydać, wykryć, wyjawić. „Nie wyśŭac nás, bo my to pokradli.“
wyznać, v. tr. = wyśŭadomić. „Wszyćko sie powyznáwało.“
wyzrádzám, ás, wyzradzić, v. tr., zdradzić, wyjawić, wydać. „Wszyćko sie powyzrádzało.“ (U L. wyzdradzić, zdradliwie wymachlować, wydrwić).
wywijny, adj., cięty, zwinny, zdatny.
zábieglisty, adj. 1) o człowieku: zabiegliwy, skrzętny; 2) o drzewie: węzłowaty.
