marsáłek, ze juz niema, ino jedna chemełka, wtedy jé trzymá dobrze rece, a swaska jô zacepi. Terá bierze jô swaska i idzie z niom täjcować, a marsáłek bierze stołek i bije niem do drzwi. Jak sie stołek połámie, to dobrze; jak nie, to źle! Starościna cyli swaska täjcuje z päniô młodô i tak śpiéwá:
O! niema tu kupca tego,
co Marysia bedzie jego...
Siedzi uon täm na nálepie
i piéniôzki na niô klepie.
Terá przychodzi pán młody, bierze uod swaski swojô zone i posadzi jô przy piecu. Matka päni młody przynosi jé nakrajonego chleba i syra, sypie jé do zápaski, uóna chuodzi dokoła izby i kuzdemu daje ten chlyb i syr, a pán młody cestuje piwem i wodkom. Jak juz wszyskiéch obcestujô, terá náchodzi piôtek.
Kuzdy idzie do dom spać, tak, jak po zmarły dusie. Na drugi dziej, w piôtek, kuzdego głowa buoli. Co robić? Trza pójść do kárcmy klina wybić z głowy! Jak sie täm poschodzô, pije kuzdy za swoje piéniôdze i przy ty uokazyi ze słowa do słowa, jaz sie i pobijô. I nieraz dobrze, potem sie skar-zô do sôdu, powtrôcajô jéch na kilka dni do ereśtu, i tak piôtkowá pijatyka na dobre wyprowadzi.
Terá sie wródźmy do młodéch, co uoni täm robiô? Pán młody ju skrzypków odwióz i myślô uo gospodárce. Tydziej, dwa, jakoś to idzie dobrze, dali juz matka na niewiaste krzywo puoglôdá, do komory jé nie puści, i z tego powstaje uobraza Boská. uOciec widzi, ze syn wiecy na swojô strone prowadzi: „Źle jest... trza jéch na swoje uodłôcyć!” Otoz ledwie ze przez zime przecierpieli. Na wiesne postarali sie dla niéch o plac, wystawiéli jém puobudénki — i pośli na swoje.
Terá trza sie brać do pola, zasiéwać, ale cóz? Kiedy uociec päni młody wszyskiego nie zápisáł. Jak zieć jedzie grontu uorać, to uociec z pałom do ziecia! I mówi tak, ze: „Ci nie dám, gałgänie, jaz po mojé śmierci!“ Jak zieć pojedzie w nocy i zuorze
