Strona:Karol Mátyás - Z za krakowskich rogatek.djvu/11

 — O ty, głupi! a pocoześ tyz ty do kieseni igłe pcháł? Ni mógeś włozyć za kapelus?
 — Ano to na drugi ráz tak zrobie.
 Na drugi raz, jak poszedł do Maryny, dała mu kota, takiego małego kotka. Ano wziął temu kotu połamał nogi, ukręcił łeb i włożył za kapelusz.
 Przychodzi do domu, matka się go pyta:
 — Cóz ci ta dała?
 — Cie, matusiu! kotka mi dała.
 — Gdziez go más?
 — Haj wisi na kołku za kapelusem.
 Matka mówi tak:
 — A cóześ tyz ty niescęsny zrobił! miáłeś ty sumienie tak połamać kociątko? móg(ł)eś wziąś — taki malućki był — i włozyć do kieseni.
 — Ano to na drugi ráz tak, matusiu, zrobie.
 Na drugi raz poszedł do Maryny, dostał pieska i włożył tego pieska do kieszeni. A miał lagę grubą i miał taki zwyczaj, jak szedł, bił się w sukmanę po boku tą lagą. Ano i zabił to psię w kieszeni.
 Przychodzi do domu, a matka się go pyta:
 — Gdzieześ ta był?
 — U Maryny, matusiu.
 — Cóześ ta dostáł?
 — Pieska.
 — Gdziez go más?
 — A wisi ta w stajni w kieseni w sukmanie na kołku.
 Ano matka idzie, wyciąga, a tu psię nieżywe.
 — Oo! cóześ tyz ty zrobił? ni mógeś tyz ty uwiązać na postronku i wołać: pś! pś! pś!
 — Ano to na drugi raz tak, matusiu, zrobie.
 Ano poszedł do Maryny, dostał kawałek spyrki i uwiązał tę spyrkę na postronku i wołał: pś! pś! pś! Psy się pozlatywały i zjadły mu tę spyrkę. Ano, tak on przychodzi do domu, i matka się go pyta:
 — Kaześ ta był?
 — U Maryny, matusiu.
 — Cóz ci dała?
 — Spyrke.
 — Dziez ją más?
 — A toli, matusiu, niescęście mi sie z nią stało.