Strona:Karol Marx-Walki klasowe we Francji 1848-1850 r.djvu/045

W Paryżu kryzys przemysłowy wywołał jeszcze jeden szczególny rezultat — rzucił na rynek wewnętrzny całą masę fabrykantów i wielkich kupców, którzy przy obecnych okolicznościach nie mogli już robić interesów na rynku zewnętrznym. Zakładali oni wielkie firmy, których konkurencja masowo niszczyła kupców towarów korzennych i sklepikarzy. Stąd pochodziło mnóstwo krachów wśród tej części paryskiej burżuazji, stąd jej rewolucyjne wystąpienie w lutym. Wiadomo, jak niedwuznacznym wyzwaniem odpowiadał Guizot izbie na projekty reform, jak Ludwik Filip zapóźno się zdecydował na ministerjum Barrota, jak wynikła walka ręczna pomiędzy ludem a wojskiem, jak bierne zachowanie się gwardji narodowej rozbroiło wojsko, jak monarchja lipcowa upadła, aby dać miejsce rządowi tymczasowemu.
 Rząd tymczasowy, który powstał na barykadach lutowych, odzwierciedlał z natury rzeczy w swym składzie rozmaite partje, które podzieliły pomiędzy sobą zwycięstwo. Rząd ten mógł być tylko owocem kompromisu różnych klas, które wspólnie obaliły tron lipcowy, lecz których interesy były sprzeczne. Znaczna większość rządu składała się z przedstawicieli burżuazji. Republikańskie drobnomieszczaństwo reprezentował Ledru-Rollin i Flocon, republikańską burżuazję — współpracownicy pisma „National“, dynastyczną opozycję Cremieux, Dupont de l’Eure i inni. Klasa robotnicza posiadała tylko dwuch reprezentantów: Ludwika Blanc’a i Alberta. Wreszcie Lamartine w rządzie tymczasowym nie przedstawiał właściwie żadnych rzeczywistych interesów, żadnej określonej kla-