azyjnych ze swej treści, które proletarjat chciał wymóc na republice lutowej, staje teraz śmiałe hasło rewolucyjne: Obalenie burżuazji! Dyktatura klasy robotniczej!
Urodzona na grobie klasy robotniczej burżuazyjna republika musiała natychmiast wystąpić w swej czystej postaci, jako państwo, którego otwartym celem jest uwiecznienie władzy kapitału, a niewolnictwa pracy. Stale mając przed sobą okrytego bliznami, nieprzejednanego, niezwyciężonego wroga — niezwyciężonego, bo jego istnienie jest warunkiem własnego życia burżuazji, — panowanie burżuazyjne, uwolnione od wszelkich pęt, musiało się stać natychmiast burżuazyjnym teroryzmem. Proletarjat był tymczasowo usunięty z widowni i dyktatura burżuazji oficjalnie uznana. Odtąd pośrednie warstwy burżuazyjnego społeczeństwa, drobnomieszczaństwo i chłopstwo, — w miarę jak byt ich stawał się coraz nieznośniejszy, a antagonizm do burżuazji się zaostrzał, — musiały coraz bardziej przyłączać się do proletarjatu. Jak pierwej przyczynę swej nędzy widziały w jego tryumfie, tak teraz musiały ją widzieć w jego klęsce.
Gdy powstanie czerwcowe wszędzie na lądzie spotęgowało ducha burżuazji i pchnęło ją do przymierza z monarchją feudalną przeciw ludowi, kto padł pierwszą ofiarą tego przymierza? sama burżuazja lądowa. Porażka czerwcowa nie pozwoliła jej utrwalić swego panowania i zatrzymać lud nawpół zadowolony, nawpół zniechęcony na najniższym szczeblu rewolucji burżuazyjnej.
Strona:Karol Marx-Walki klasowe we Francji 1848-1850 r.djvu/072
Ta strona została przepisana.
