Strona:Karol Marx-Walki klasowe we Francji 1848-1850 r.djvu/092

stał się pierwszym ministrem Ludwika Napoleona. Jak Ludwik Napoleon nie datował swego panowania od 10 grudnia, lecz od uchwały senatu z r. 1806, tak też znalazł sobie prezesa ministrów, który swego ministerjum nie datował od 20 grudnia, lecz od dekretu królewskiego z 24 lutego. Jako prawowity następca Ludwika Filipa, Ludwik Napoleon złagodził zmianę władcy przez utrzymanie starego ministerjum, które w dodatku nie zdążyło się zużyć, bo nie zdążyło przyjść na świat.
 Wybór ten natchnęli mu przywódcy rojalistycznych frakcji burżuazji. Głowa starej opozycji dynastycznej, — Barrot, który nieświadomie tworzył szczebel przejściowy do republikanów Nationalu, nadawał się jeszcze bardziej do tego. aby z zupełną świadomością utworzyć szczebel przejściowy od burżuazyjnej republiki do monarchji.
 Odilon Barrot był wodzem jedynej z dawnych partji opozycyjnych, która, zawsze bezskutecznie walcząc o tekę ministerjalną, nie zdążyła się jeszcze skompromitować. Rewolucja rzucała w szybkim kalejdodoskopie na wyżyny władzy wszystkie z kolei stare partje opozycyjne, aby każda z nich nietylko w czynie, lecz i frazesach wyparła się swych dawnych frazesów i aby w końcu lud rzucił je wszystkie w postaci jednej obrzydliwej mieszaniny na śmietnik historji. Barrot, to wcielenie burżuazyjnego liberalizmu, ten człowiek, który przez lat 18 ukrywał swą wewnętrzną próżnię i podłość pod maską robionej powagi, miał się stać wszechstronnym renegatem. Jeżeli w pewnych chwilach jego samego trwożył zbyt