Strona:Karol Marx-Walki klasowe we Francji 1848-1850 r.djvu/114

cie wyznają, że mogą się wzajemnie znosić tylko w republice i odkładają restaurację na czas nieokreślony. Samo wspólne panowanie wzmacniało każdą z obu frakcji i czyniło ją jeszcze mniej skłonną i zdolną do podporządkowania się drugiej, t. j. do odrestaurowania monarchji.
 Partja porządku w swym programie wyborczym proklamowała wprost panowanie klasy burżuazyjnej, t. j. utrzymanie warunków życiowych jej panowania: własności, rodziny, religji, porządku. Swoje panowania klasowe i jego warunki przedstawiała ona naturalnie jako panowanie cywilizacji i jako konieczne warunki produkcji materjalnej i wynikających z niej społecznych stosunków wymiany. Partja porządku rozporządzała ogromnemi funduszami, organizowała swe filje w całej Francji, miała na swym żołdzie wszystkich ideologów starego społeczeństwa, miała do rozporządzenia wszystkie wpływy istniejącej władzy, posiadała armję nieopłacanych wasali w wielkiej masie drobnomieszczan i chłopów, którzy stojąc dotąd zdala od ruchu rewolucyjnego, widzieli w wielkich przedstawicielach własności naturalnych obrońców swej drobnej własności i jej drobnych przesądów. Partja ta, reprezentowana w całym kraju przez mnóstwo drobnych królików, mogła karać odrzucenie swych kandydatów jak powstanie, wydalać buntujących się robotników, opornych parobków, służących, subjektów, urzędników kolejowych, pisarzy, wszystkich zależnych od niej funkcjonarjuszy. Mogła wreszcie miejscami rozpuszczać bajkę, że republikańska Konstytuanta przeszkodziła Bonapartemu 10 grudnia