Strona:Karol Marx-Walki klasowe we Francji 1848-1850 r.djvu/131

Taki akt przyśpieszyłby rozkład partji porządku. Musiałaby ona rozpaść się na swe pierwotne składniki z chwilę zniknięcia nawet cienia wspólnego wroga.
 Tak więc demokratycznemu drobnomieszczaństwu odebrano siłę parlamentarną; jednocześnie odebrano mu i siłę zbrojną, rozwiązując artylerję paryską, jak również 8, 9 i 12 legjony gwardji narodowej. Natomiast legjon arystokracji finansowej, który 13 czerwca napadł na drukarnię Boulé i Roux, połamał prasy, zniszczył biura dzienników republikańskich i samowolnie zaaresztował redaktorów, zecerów, drukarzy, ekspedjentów, woźnych — otrzymał zachętę z trybuny Zgromadzenia narodowego. Na całym obszarze Francji powtórzyło się rozpuszczanie gwardzistów narodowych, podejrzewanych o republikanizm.
 Nowa ustawa prasowa, nowa ustawa o stowarzyszeniach, nowa ustawa o stanie oblężenia, przepełnienie więzień paryskich, wygnanie emigrantów politycznych, zawieszenie wszystkich pism bardziej radykalnych od „Nationalu“, oddanie Lugdunu i 5 sąsiednich departamentów na brutalne szykany samowoli żołdactwa, wytaczanie spraw sądowych, ponowne oczyszczenie raz już oczyszczonej armji urzędniczej — były to wszystko nieuchronne, zawsze powracające komunały zwycięskiej reakcji, które po mordach i zesłaniach czerwcowych o tyle tylko godne są wzmianki, że kierowały się tym razem nietylko przeciw Paryżowi, lecz i przeciw departamentom, nietylko przeciw proletarjatowi, lecz przedewszystkim przeciw klasom średnim.
 Cała działalność prawodawcza Zgromadzenia na-