Strona:Karol Marx-Walki klasowe we Francji 1848-1850 r.djvu/135

drugi okres życia konstytucyjnej republiki, okres rojalistyczny.
 Stan oblężenia w Paryżu znów został zniesiony, działalność prasy ponowiła się. W czasie zawieszenia pism socjalno-demokratycznych, w okresie prawodawstwa represyjnego i wybryków rojalistycznych zrepublikanizował się „Siècle“, dawny przedstawiciel literacki monarchiczno-konstytucyjnych drobnomieszczan, zdemokratyzowała się „Presse“, dawna placówka literacka burżuazyjnych reformistów, zsocjalizował się „National“, dawny klasyczny organ republikańskiej burżuazji.
 Tajne stowarzyszenia zyskały na sile i rozgałęzieniu dzięki zakazowi klubów publicznych. Przemysłowe zrzeszenia robotnicze, tolerowane jako czyste spółki handlowe, były bezsilne ekonomicznie, lecz natomiast stały się politycznemi spójniami proletarjatu. 13-ty czerwca odciął różnym partjom półrewolucyjnym oficjalne głowy, lecz pozostawionym masom wyrosła własna głowa na karku. Rycerze porządku straszyli wszystkich okropnościami czerwonej republiki, lecz zwierzęce wybryki i hyperborejskie okropności zwycięskiej kontrrewolucji na Węgrzech, w Badenie, Rzymie wymyły „czerwoną republikę“ na biało. A niezadowolone klasy pośrednie francuskiego społeczeństwa zaczynały już przenosić obietnice czerwonej republiki z jej problematycznemi okropnościami nad okropności czerwonej monarchji z jej faktyczną beznadziejnością. Żaden socjalista nie prowadził we Francji lepszej propagandy rewolucyjnej niż jenerał