Strona:Karol Marx-Walki klasowe we Francji 1848-1850 r.djvu/162

zmu, który dopóty tylko może być wyrazem teoretycznym żądań proletarjatu, dopóki proletarjat nie dorósł jeszcze do swobodnego, samodzielnego ruchu historycznego.
 Socjalizm utopijny, doktrynerski podporządkowuje ruch ogólny jednemu z jego składników, stawia na miejsce wspólnej uspołecznionej produkcji działalność umysłową poszczególnych pedantów i przedewszystkim usuwa ze swej fantazji rewolucyjną walkę klas za pomocą drobnych sztuczek lub wielkich czułostek. Socjalizm ten w gruncie rzeczy tylko idealizuje dzisiejsze społeczeństwo, bierze jego obraz, usuwając złe strony i chce przeprowadzić swój ideał wbrew rzeczywistości. Walka poszczególnych wodzów tego socjalizmu pomiędzy sobą wykazuje, że każdy z tych tak zwanych systemów jest pretensjonalnym podkreślaniem któregolwiek z punktów przejściowych przewrotu społecznego w przeciwstawieniu do innych. Proletarjat opuszcza ten socjalizm doktrynerski na rzecz drobnomieszczaństwa, a sam skupia się coraz bardziej wokoło rewolucyjnego socjalizmu, komunizmu, któremu sama burżuazja nadała miano blankizmu. Socjalizm ten ogłasza nieustającą rewolucję, dyktaturę klasową proletarjatu, jako konieczny punkt przejściowy do zniesienia przeciwieństw klasowych wogóle, do zniesienia wszystkich stosunków produkcji, na których się one opierają, do zniesienia wszystkich stosunków społecznych, odpowiadających tym stosunkom produkcji, do przewrotu wszystkich idei, zrodzonych przez te stosunki społeczne.
 Ramy niniejszej pracy nie pozwalają na szersze traktowanie tego tematu.