Strona:Karol May - Śmierć Judasza.djvu/102

 — Dla mnie! — roześmiał się szyderczo. — Niedługo będą go mieli!
 — A potem znów wróci do pana — tak pan mniema? Już raz panu winszowałem, teraz winszuję, po raz drugi. Kiedy zaś pan odzyska pieniądze, powinszuję po raz trzeci i ostatni. Na tem chwilowo poprzestaniemy!
 Nie uszło mojej uwagi, że Jonatan i Judyta zamieniają ze sobą porozumiewawcze spojrzenia. Zdawało się, że są pojednani. Dlatego na stronie rzekłem do Judyty:
 — Sennora! Yuma odeszli wraz z Mogollonami. Wracają do puebla. Czy nie chciałaby pani pójść za ich przykładem?
 Spojrzała na mnie zaintrygowana. Nie zdawała sobie sprawy z pobudek owego zapytania, rozumiała jednak, że nie nasunęła go życzliwość.
 — Czy chce mnie pan uwolnić, abym mogła wrócić do puebla?
 — Może.
 — A więc zmienił pan swój sąd o mnie!
 — Nie jest to przecież dowód słabości charakteru.
 — Mężczyzna nie powinien myśleć dziś tak, a jutro inaczej!
 — Nawet jeśli się dzisiaj myli? Więcej trzeba mieć siły charakteru, aby wyznać błąd, niż aby w błędzie wytrwać. — Mylnie panią potępiałem.
 — Ah! Jakto?

98