Strona:Karol May - Śmierć Judasza.djvu/27

ker zlitował się nad nim i nie chce go opuścić ani na chwilę.
 Oddział zatrzymał się i wszyscy zsiedli. Podszedłem do Meltona. Zdjęto go właściwie z konia ułożono na ziemi tuż koło Judyty. Stał przy nich Dunker.
 Potem obejrzałem jeńców Mogollonów; leżeli na ziemi, przywiązani do siebie plecami po dwóch. Upewniłem się, że nie mogli zbiec. — Teraz oświadczyłem Emery’emu, Dunkerowi i dowódcy Nijorów, cośmy omówili z Apaczem, i zapytałom czerwonego:
 — Czy mój brat zna wpobliżu Cienistego Źródła miejsce, z którego niepostrzeżenie moglibyśmy oglądać wyruszających Mogollonów?
 — Znam. Skoro mój brat zechce, zaprowadzę go tam.
 — Dobrze! Musimy niebawem wyjechać, gdyż niedługo zaświta. Towarzyszyć nam będzie pięćdziesięciu twoich wojowników. Pięćdziesięciu pozostałych wojowników zostanie tutaj, aby strzec jeńców.
 — A ja? — zapytał Dunker.
 — Musi pan bezwarunkowo zostać przy Meltonie, którego panu powierzyłem.
 — Well! Jestem zatem jego klucznikiem. Niech raz na zawsze zapomni o ucieczce!
 — Ale ja jadę z tobą? — zapytał Emery.
 — Proszę cię, abyś został.
 — Czemu to? Chciałbym jechać z wami.
 — Aby widzieć, jak schwytamy dziesięciu czy dwunastu Indjan? To drobnostka. Pomyśl, że oprócz Mel-

23