Strona:Karol May - Śmierć Judasza.djvu/31

 — Bogu dzięki! Niepowodzenia dobiegły końca. Piekielne chwile przeżyłem w tej karocy!
 Nie miał dla mnie słowa podzięki, ale za to wiele słów innego zgoła rodzaju. Kładąc lewą rękę na moich plecach, rzekł:
 — Sir, czym wszystko w porządku? — przyczem prawą uderzył mnie po torsie. — Czy ma pan jeszcze pugilares?
 — Tak. Cudaczne pytanie!
 — Wszak muszę wiedzieć, ile jeszcze pozostało.
 — Dlaczego to pan właśnie pan właśnie musi wiedzieć?
 — Gdyż ja — do piorunów, to się samo przez się rozumie!
 — Bynajmniej. To się wcale samo przez się nie rozumie.
 — Jestem kuratorem spadku i decyduję, co się stanie z pieniędzmi i kto je otrzyma!
 — Owszem, byłeś pan kuratorem, ale już nim nie jesteś. A co ma się stać z pieniędzmi i kto je ma otrzymać, tego pan nie możesz rozstrzygać od czasu, jak wykazałeś tyle rozumu, że bez żadnego badania, ot tak poprostu, włożyłeś cały spadek do kieszeni oszusta.
 — Sir, jeszcze ja pana rozumu nauczę!
 Na te porywczą groźbę odpowiedziałem spokojnie:
 — Obawiam się, że znajdziesz Pan we mnie niepojętnego ucznia.
 — A zatem nie wyda pan pieniędzy?

27