Strona:Karol May - Śmierć Judasza.djvu/35

nic to im nie zaszkodzi. Ale Meltona zwiążemy zpowrotem?
 — Tak. Lecz uwolnimy Judytę.
 — Judytę! Dlaczego?
 — Aby mogła usługiwać Mrs. Werner.
 — Bardzo słusznie! Nie wpadłbym na taką myśl. Ale czy zechce?
 — Zaraz się przekonamy!
 Judyta wielce była zdumiona, kiedy ją uwolniono z więzów. Stałem właśnie przy śpiewaczce.
 — Mamzel Silberberg, — rzekłem — od pani samej zależy polepszenie jej losu.
 — Jak — jak — jak mnie pan nazwał? — zapytała, spoglądając mi arogancko w oczy. — Czego pan chce ode mnie?
 — Zaprowadzimy panią tam, gdzie Meltona.
 — Nie pójdę! Mam inne, bardziej święte obowiązki.
 — Jakież to?
 — Muszę śpieszyć do ojca, który mnie wzywa.
 — Gdzie jest ten starzec?
 — Cóżto pana obchodzi?
 — A w takim razie nie obchodzą mnie również pani wobec niego obowiązki. Nigdyś sennora o nim nie wspominała, nie troszczyła się o niego wcale, a oto naraz wyskakujesz ze swemi „świętemi obowiązkami“. Niestety, nie możemy ich uwzględnić. Jest pani wspólniczką Meltona. Może pani złożyć cenne zeznania, tyczące się Jonatana i jego zbrodni, i przeto musimy panią odstawić do Frisco, a nawet do New-Orleanu.

31