Strona:Karol May - Śmierć Judasza.djvu/36

 — Chce mnie pan wlec ze sobą?
 — Nie wlec, lecz zabrać. Nie możemy wszak pozwolić pani zginąć na tym najdzikszym Zachodzie. Sprowadzimy panią do miejscowości piękniejszych i bardziej cywilizowanych.
 — Ależ ja nie chcę! — krzyknęła, tupiąc nogami.
 — Nas nie interesują pani chęci. A zatem posłuchaj pani: Mrs. Werner potrzebuje służącej. Gdyby zechciała pani zająć to miejsce, możesz się spodziewać różnych udogodnień — —
 — Służąca, służebna, posługaczka? — wyśmiała się szyderczo. — Ani mi w głowie nie postało tak się poniżać! Przenigdy!
 — Jak pani chce! Ale w takim razie będzie pani napowrót związana.
 — Wszystko mi jedno! Jestem lady, jestem wielką damą, i zwłaszcza dla tej oto kobiety palcem nie ruszę. Jestem wdową po wodzu, po władcy udzielnym!
 — Dobrze! A zatem każę pani znów obłóczyć ręce i nogi skórzanemi oznakami wdowieństwa.
 Na moje skinienie związano ją zpowrotem. Lepiej jednak, że się tak stało, gdyż na wolności zdołałaby zmówić się z Meltonem i ułatwić mu ucieczkę.
 Tymczasem upłynęły niespełna trzy kwadranse od wymarszu Mogollonów. Emery zwrócił na to moją uwagę.

32