Strona:Karol May - Śmierć Judasza.djvu/39

wolałbym bić się wraz ze wszystkimi na górze, na Łysinie.
 — Niewiadomo, czy dojdzie wogóle do bitwy. A zatem zostawiam ci tutaj dowództwo. Ilu potrzeba ci ludzi?
 — Dziesięciu wystarczy, gdyż jeńcy są związani. Jak myślisz?
 — Sądzę. Siedemdziesięciu dobrze spętanych ludzi można utrzymać w ryzach jeszcze mniejszemi siłami. Ponieważ jednak niepodobna wejrzeć w przyszłość, przeto lepiej zabezpieczyć się przed niespodziankami. Weź trzydziestu! Zawszeć mi jeszcze zostanie siedemdziesięciu.
 — Ale zato masz spełnić najcięższe zadanie, i to z niespełna jedną czwartą sił, jakiemi Winnetou rozporządza na górze.
 — Wystarczy. Nadrobię taktyką.
 — Taktyką! Toż to prawdziwa wojna!
 — Stanowczo — roześmiałem się. — Potrzebuję stu sześćdziesięciu ludzi, a mam siedemdziesięciu. Nadomiar stu — zastąpi mi stary dyliżans. Czy to nie jest taktyka?
 — Czy mówisz poważnie? Może chcesz go obrócić w armatę? Jestem ciekaw, czem ją naładujesz!
 — Nie w armatę obrócę, lecz w taran.
 — Taran? To co najmniej średnowieczna machina!
 — Którą transponuję na współczesność, gdyż

35