Strona:Karol May - Śmierć Judasza.djvu/44

ciej i pewniej dzięki małemu ryzyku, to się przed nią nie cofnę.
 Teraz podeszła do nas także Marta i rzekła:
 — Widzę rozmaite przygotowania i ze słówek, tu i owdzie rzucanych, wnioskuję, że waży się pan na nowe niebezpieczeństwo. Proszę mi powiedzieć, czy tak jest istotnie!
 — Nie jest tak — odparłem. — Udaję się z pani powozem do Łysiny Canonu, to wszystko.
 — Do Łysiny, gdzie rozegra się walna bitwa! A więc to pogoń za śmiercią?
 Jej rozszerzone oczy wpatrywały się we mnie przeciągłem, nieruchomem ze strachu spojrzeniem.
 — Za śmiercią? — roześmiałem się wesoło. — Mówi to pani z obawy, zresztą nieuzasadnionej. Według wszelkiego prawdopodobieństwa biorę na siebie bezpieczną rolę parlarnentarjusza.
 — Więc jedź pan z Bogiem! Zostanie tu ktoś, czyje najlepsze życzenia będą panu towarzyszyć.
 Jeszcze byłem zajęty sporządzeniem batogu z rzemienia skręcanego i kilkakrotnie złożonego lassa gdy Jonatan Melton przysłał do mnie z zawiadomieniem, że musi koniecznie ze mną się rozmówić. Skoro doń podszedłem i zapytałem, czego pragnie, odezwał się ponuro:
 — Widzę, że pan chce wyruszyć. Czy, do walki?
 — Tak.
 — A czy schował pan pieniądze?
 — Poco pan się o to pyta?

40