Strona:Karol May - Śmierć Judasza.djvu/59

do takiego stopnia błyskało mi w oczach. Słyszałem, że ktoś tam głośno przemawia, ale brzęczenie w uszach głuszyło wszelkie głosy. Wreszcie podszedł do mnie wódz Nijorów, aby zapytać, jak się czuję.
 — Runąłem, ale niczego sobie nie złamałem, — odparłem krótko. — Kto tam przemawia?
 — Winnetou.
 — Do kogo?
 — Do wrogów.
 — Co mówi wódz Apaczów do wrogów?
 — Żeby się poddali bez oporu.
 — Czy mogą co postanowić bez wodza?
 — Czemu nie? Gdyby nawet nie chcieli — muszą. Wódz jest naszym jeńcem, a zatem nie może im radzić. Tak, jest naszym jeńcem, a to dzięki twojej odwadze.
 — Nie była to odwaga, lecz szybko zdecydowane działanie. Wyciągnęłem korzyść z popłochu, który ogarnął Mogollonów. I jeśli nawet groziło mi niebezpieczeństwo, to w każdym razie niewielkie.
 — Mogli strzelać!
 — Ale nie strzelali. Kto jednak pierwszy dał ognia, zanim przybyłem na miejsce? Czy Mogollonowie?
 — Nie — odrzekł zakłopotany. — Myśmy strzelali Sądziłem, że mamy już wrogów w ręku.
 — Zamiast iść za pierwszym porywem, powinieneś był ściśle przestrzegać naszego planu. Gdybym nie do-

55